Մենք գործ ունենք արդեն ռեժիմի հետ, որն իր գոյությունը կարող է պահպանել միայն ռեպրեսիաների միջոցով, սակայն դրա համար պետք է ունենա նաև արտաքին հովանավոր կամ հովանավորներ, առանց որի ուժային գործոնը չի կարող արդյունավետ լինել:

Նիկոլը Կիրանց ու Ոսկեպար չէր գնացել բնակչության հետ բան քննարկելու կամ բան համոզելու, անգամ գյուղերի արանքում ռեստորան գտնելու ու հաց ուտելու չէր գնացել։

Ինչով են միմյանցից տարբերվում քաղաքական, կուսակցական, հանրային, հրապարակային, հասարական գործիչները, կամ լրագրողները՝ բլոգերներից և հրապարակախոսներից, քաղաքագետները՝ քաղտեխնոլոգներից և պատմաբաններից և այլն:

Թշնամին է միայն, որ իր լրտեսների, ազդեցության գործակալների, ինչպես նաև իրեն հասանելի տեղեկատվական խողովակների միջոցով հոգեբանական մանիպուլյացիա է կիրառում մեկ այլ պետության բնակիչների նկատմամբ...

ԱԺԲ վարչության անդամ Արա Պապյանն իր հարցազրույցում ասաց, որ ՀԱՊԿ-ից դուրս գալը Հայաստանի համար շատ ռիսկային է, հետևաբար եթե այսպիսի որակում է տալիս նույնիսկ ծայրահեղ «արևմտամետ» կուսակցության անդամ, ապա դուրս գալ ՀԱՊԿ-ից շատ ավելի մեծ սխալ կլինի, քան կանխատեսվում է, քանի որ ՀԱՊԿ-ից դուրս գալով մենք կայրենք վերջին կամուրջը ՌԴ-ի հետ հարաբերություններում և Հայաստանը կհայտնվի բլոկադայի մեջ ու արդեն շատ իրատեսական կլինի առաջին հանրապետության վախճանի կրկնությունը։

ԱԺ-ն դիմակներ պատռելու վայր է: Երեկվա միջադեպը մեր հիվանդ հասարակության արտացոլանքն է: Իհարկե, ոչ մի նորություն չկար՝ նույն փողոցային վարքագիծն էր, մեր ու մանկան, հեր ու գլխի-գլխի հոր ու այլ բաների գլուխների հիշատակումն էր;

Հայաստանն ի տարբերություն Թուրքիայի և Իրանի միջուկային պետությունների ակումբի անդամ է (ՄԱԳԱՏԵ-ի)։ Այս մասին լավ հիշեցրեցին իմ ավագ կոլեգաներ Էմանուլ Մկրտչյանն ու Ալեքսանդր Ավանեսովը։

Նիկոլին մասնագիտական մի բարի խորհուրդ տամ. դու խոսիր ոչ թե դեմոկրատիայի, ազնվապետության կամ միապետության մասին, այլ՝ թիմոկրատիայի (շահախնդիրների իշխանություն), օխլոկրատիայի (ամբոխավարություն, երբ դեմագոգի ազդեցության տակ ամբոխը դառնում է անկառավարելի և իրականացնում կառավարում) բաղադրիչներին անդրադարձիր։ Այ դա կլինի անկեղծ ու կտեղավորվի քո ընկալումների տիրույթում։

Հայ - ադրբեջանական պայմանագրի կնքումը կախված չէ ո՛չ Հայաստանից, և ո՛չ էլ Ադրբեջանից:

Երկար ժամանակ ինքս ինձ համոզում էի, որ մեր ազգը, ավելի ճիշտ` ժողովուրդը (շինականից մինչև իշխանավոր), այսքան կորուստներից, ցավերից, դավերից, նվաստացումից հետո, վերջապես ուշքի կգա, կվերագտնի իրեն (գոնե մեկ երկու տոկոսը), կարթնացնի իր մեջ քնած երբեմնի հայդուկին և վերջապես միասնաբար ոտքի կկանգնի իր ինքնությունը, իր հողն ու ջուրը, իր կորցրած արժանապատվությունը վերադարձնելու և իր չքնաղ երկիրը պաշտպանելու։