Արա ԱԼՈՅԱՆ. «Զոհերի ժառանգները նույնպես զոհեր են, իսկ ոճրագործների ժառանգները ոճրագործ չեն»

Սա ես չեմ ասել: Ասել են ինձնից առաջ ու ինձնից իմաստունները, զորօրինակ, գերմանացի հրապարակախոս Վոլֆգանգ Գուստը: Սույն միտքը վկայում է բոլոր ժամանակներում ինչպես անմեղության կանխավարկածի, անհատականությունների, այնպես էլ ճակատագրի ընդհանրականության առանձնահատկության մասին:

Մեր օրերում, երբ, ի թիվս սոցիալ-տնտեսական ու այլ ճգնաժամերի, սրվել են նաև բարոյահոգեբանական կոմպոնենտով պայմանավորված հարաբերությունները, առկա են հիշաչարություն, անհանդուրժողականություն, թշնամանքի որոշակի տարրեր, կարևոր է վեր կանգնել անձնականությունից և հավասարապես մեղքեր չվերագրել նրանց, ովքեր հանդգնել են հակադրվել համակարգերին, անձանց, իշխանություններին: Գաղափարների գոյությունը կարող է նաև դրանք անհաշտ ու անհամատեղելի դարձնել հասարակության ու պետության ինչ-ինչ շրջափուլերում, ինչ-ինչ իրավիճակներում:

Առաջիկայում ՏԻՄ, ապա և՝ խորհրդարանական ընտրություններ են, որոնք լակմուսի թղթի պես մեկ անգամ ևս արտացոլելու են ինչպես հասարակական տրամադրությունները, ժողովրդի վերաբերմունքը, այնպես էլ իշխանավորի, քաղաքական գործչի մտադրություններն ու նպատակները: Բայց չափման միավորը չպետք է լինի կանխակալությունն ու միակողմանի մեղադրանքը: Խոսքը, իհարկե, բնական ու ողջամիտ վերապահումի, քննարկման, հարցադրումների, հնարավորության ընձեռման մասին չէ, ոչ էլ՝ հիշողության բացարձակ կորստի կամ ինքնախաբեական ամնեզիայի: Իհարկե, ներկայացվելիք ծրագրերը պետք է լսել, համադրել, վերլուծել ու կայացնել ընտրության որոշում: Բայց, կրկնեմ, առանց անձնավորման ու ամեն ինչ ժխտելու մոլուցքի: Այդ սցենարը ոչ մի լավ բանի չի տանելու, վստա՛հ եղեք:

ՈՒրեմն բոլորիս տրված է մի վերջին հնարավորություն ու պատեհություն՝ փրկվելու համատարած կործանումից և, ինչու չէ, միջազգային մակարդակի խայտառակությունից:

Մեկնաբանություններ