Նորայր ՆՈՐԻԿՅԱՆ. Ցաքուցրիվ մտքեր

Հետո, երբ հիշողությունը որպես զգացմունքների անսպառ շղթաներից (կարոտի, արած-չարածի համար զղջալ-չզղջալու, տառապանքի-ժպիտ-հրճվանքի) հյուսված ամբողջական փունջ, կշրջապատի պատանդ գերու պես քեզ, իմ մասին պատկերացումներիդ բուրգը կկառուցես` հենվելով մեր անցած ու դեռ անցնող ճանապարհի խորագիր-խորհրդի ներքո, խնդրում եմ...
Եվ թող հուզականությունը, մեծահոգությունը, չափազանցված մարդասիրությունը հոգեվիճակի դիմակ-երեսով այդ պահ-ժամերին դառնա քեզ համար խորթ ու դավաճան ընկեր...
...Գիտե՞ս, տառը, բառը խոսք-միտք, գրվելիք տող դարձնելու համար կենսագրությանդ անցնելիք թերթերում գրված տառ, բառ, խոսք, տող պիտի ունենաս, ամենակարևորը` չկարմրած ու չամաչող տողեր...
--Հպարտություն, ինքնավստահություն, եսասիրություն, հոգու մեծահոգություն, սիրելու ունակություն-համառություն, կամք` նպատակին անցնել-հաղթելու համար...և այս ամենը մի մարդու մեջ, հնարավո՞ր է...
Միշտ, գրեթե միշտ մարդը վերջում սկսում է մեղադրել իրեն` լավ քայլերի համար` էլ ավելի լավ չանելու, վատ քայլերի համար, որ դա, այնուամենայիվ, վատ է:
Եվ ու՞ր կորավ իմ ասած հպարտությունը.
...Մարդն ինքն իրեն ներել գիտի՞...
Հետո, երբ ժամանակն անցնում է, նույն ճանապարհն անցնելու անհասկանալի ցանկությունն է առաջ գալիս, ծնվում…մարդն իմացա՞վ, թե որտեղից եկավ և ու՞ր հասավ…
…Հիմա հասկացա՞ր, որ մարդը միշտ ու ամեն օր կորցնում է ինչ-որ բան` ժամ, օր, ամիս, տարի, նպատակ, ճանապարհ, որ մի քիչ էլ չափազանցնեմ` երջանկություն, սրանց ողջ գումարը` կյանք:
Հասկանու՞մ ես, մարդը կյանք է կորցնում…հետաքրքիր է, մարդը ինչ-որ բան գտել է՞ երբևէ…
Եվ երբ ասում են, թե ով փնտրում է, նա գտնում է, ես ասում եմ` չեմ հավատում այս տողերին… դու ինքդ քեզ գտե՞լ ես. չեմ հավատում, որ ինքդ քեզ երբևէ չես փնտրել…
…Մենք միշտ վիճում-դժգոհում ենք չհասկացված լինելու համար: Հետաքրքիր է` մենք ի՞նչ ենք ուզում հասկանալ վերջապես:
Կյանքի խաղը հետաքրքիր է նրանով, որ ինքներս ենք մեզ համար մնում այդպես էլ անհասկանալի…
…Բոլոր դեպքերում հետաքրքիր է մերժվածների ճակատագիրը ու սպանիչ` հոգեբանությունը..
Էլ ի՞նչ ես ուզում. մարդը մնաց մենակ: Մենակությունը հարստություն է, և արժե այն պահպանել լոկ տխուր օրերի համար. քաոսը, ավելորդ աղմուկը հաճախ բթացնում է սեփական ուղեղդ և քեզ դարձնում պարզապես շարժվող օրգանիզմ. միտք չկա, իսկ փողոցում խենթերն են քայլում, քայլում` խենթացա՜ծ, ցնորվա՜ծ…
Ափսոս չհասկացանք մենակության գինը, տարվեցինք մեր մեջ փթող հպարտությամբ, մեզ ամպեր հասցրած ինքնավստահությամբ, դիմացինի նախանձի թեմա դառնալու գնով` գոռոզությամբ, ու մենք չկանք, մենք չենք էլ եղել` նկատվել ենք պարզապես, չենք էլ ապրել` շնչել ենք պարզապես:
Ասենք մենք ի՞նչ պետք է անեինք, որ այս ենք արել. մենք մե՛զ ենք ճանաչել, հարազատս, ինքներս մե՛զ ենք ճանաչել: Սա ենք մենք…
…Իսկ ժամանակը դատավճիռ է: Նրա մեջ մարդասիրություն, խղճահարություն չկա. մենք ու՞ր ենք գնում կամ մե՞նք ենք գնում, թե՞ մեզ են քարշ տալիս…ու՞ր…
…Իսկ ես նույնպես ապրել եմ ուզում` թեկուզ անիմաստ, ոչ հետաքրքիր, աննպատակ…
Իսկ արժե, արդյո՞ք, ապրել, երբ բոլոր նպատակներդ ապրում-մեծանում են աչքիդ առաջ…
Մեկ-մեկ թվում է, թե երջանկության հետևից վազելը կխանգարի…
Նկատել ես, չէ՞, որ մարդիկ իրենց ժամանակի մեծ մասը մսխել են երջանկության հետևից վազելու ճանապարհին. կանգառներում` հոգնա՜ծ-ուժասպա՜ռ-հիասթափվա՜ծ մարդիկ:
Իսկ մենք մտածում ենք մաքառումի, դեգերումի, Աստված իմ, պայքարի մասին…ինչպիսի՜ երջանկություն…
Եվ նորաբաց այգում թառամած վարդերը միշտ դեղնում են մութը գալուն պես… Լուսաբացին. լուսաբաց չկա: Պարզապես օրն է անցնում, ու մենք այսքանից հետո դեռ ապրել ենք ուզում, նպատակի համար պայքար ենք մղում, որ հաղթենք, որ…
-Չէ՛ր կարելի, այսքան պարտվել պարզապես չէր կարելի…ասես ո՞վ էր մեղավոր…

Մեկնաբանություններ