Տարօրինակ օր էր երեկ: Մի անծանոթ քաղաքացի օդանավակայանի պարկինգում մոտեցավ ու ներողություն խնդրեց ՀՀԿ-ին անհիմն քննադատելու և անարդար վերաբերվելու համար:

2004 թվականն էր: «Համազգային» հիմնադրամի նախագահն էի։ Հրատարակել էինք Կոելիոյի «Ալքիմիկոսը» վիպակի հայերեն թարգմանությունը։ Այդ առիթով, երկարատև բանակցություններից հետո, Հայաստան էինք հրավիրել Պաուլո Կոելիոյին։ Ի վերջո եկավ:

Վրդովմունքս չեմ կարող թաքցնել: Փոխհրաձգություն է սահմանին: ՈՒնենք մեկ զոհ ու վիրավորներ:

Ըստ ԶԼՄ-ների, ապրիլի 7-ին տեղի է ունենալու ԲԴԽ անդամի ընտրություն, որի համար Վերաքննիչ քրեական դատարաից առաջադրվել են դատավորներ Արշակ Վարդանյանը և իշխանության «սրտի թեկնածու» Ռուբիկ Մխիթարյանը:

Աշխարհում կան երկրներ, որոնց համար ո'չ թե տնտեսական շահն է առաջնահերթություն, այլ սեփական «ռազմավարական խորքի» ձեւավորումը։

Պատերազմական իրավիճակում գտնվող երկրի վարչապետը մերժեց ՀԱՊԿ ռազմական օժանդակությունը, փոխարենը Հայաստան հրավիրեց թուղթ ու գրիչով «զինված» եվրոպացիներին:

Արդեն ավանդույթի, ցավալի ավանդույթի ուժով այս օրը թող նորից սկսվի քեզնով, 19-իդ մեջ հավերժ մնացած, Ապրիլյան քառօրյայում նահատակված իմ հերոս բալա, իմ անպարտ զինվոր, իմ անուշիկ Վիտյա-Վիկտոր Յուզիխովիչ։

Սեռը ցեղը շարունակելու աստվածային, հավերժական բնազդն է: Իմ մտքով էսպիսի բան է անցնում, որ ինչքան շրջազգեստները կարճանում են, էդքան պատերազմի վտանգը մոտենում է: Ինչքան մերկ են կանայք, էդքան անհետաքրքիր են: Ես ժամանակակից մարդ եմ, մի բան էլ ավել, և մտքովս չի անցնում առաջարկել, թե` եկեք փաթաթվենք շորերի մեջ, ինչպես Պարսկաստանում, միայն աչքերը բաց լինեն: Անգլիայում (ես ընդհանրապես Անգլիան շատ եմ սիրում` Շեքսպիրի, թատրոնի հետ կապված) այսպիսի փորձ էին արել. մի բանուկ խաչմերուկում կանգնեցրել էին կարճ հագնված գեղեցիկ աղջիկների, արդյունքում` վթարների թիվը եռապատկվել էր: Վերջերս մեքենայում ռադիոն էի միացրել, ինչ-որ բժշկական կազմակերպության ծառայություններն են թվարկում, որ կարող են բուժել մի շարք հիվանդություններ, ինչպես նաև` աղջիկների ամոթխածությունը... Ի սեր Աստծո, էդ մի բուժեք և էդքան մի խոսեք սեռի ու սեքսի մասին, հանգիստ թողեք մարդկանց, թե չէ տպավորություն է ստեղծվում, թե մեր պապերն ու նրանց պապերը չգիտեին՝ ինչպես են երեխաներն առաջանում: Բա ո՞նց էին տասներկու երեխա ունենում: Հիմա սովորեցնում են, սովորեցնում... Թե ինչ են սովորեցնում, չեմ հասկանում, բայց ընտանիքներում երեխաների թիվը երկուսից չի անցնում: Որտեղից որտեղ հասա...

«Ակադեմիական» հանդարտությամբ նա հիմա «փուլային» տարբերակով հանձնում է Արցախից մնացած արնաքամ հատվածը:

Հայաստանի ապագան, և ընդհանրապես, որպես կենսունակ պետություն մնալու համար մեր ապագա ռազմավարությունը պետք է միտված լինեն սեփական ռազմավարական խորքի ձևավորմանը։