Նիկոլ Փաշինյանի, Արարատ Միրզոյանի, ՔՊ-ական պատգամավորների արած հայտարարությունները և վարվող քաղաքականությունն Արցախի ու Հայաստանի մասով լեգիտիմ չեն։ Դրանք չեն ստացել ՀՀ քաղաքացիների աջակցությունը 2021-ի խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ, հետևաբար, գործող խորհրդարանական մեծամասնությունն ու կառավարությունն ապօրինի են։

Արցախի խնդրի լուծման ռացիոնալ ուղիների բացակայության պատճառով հասարակությունը մատնվել է քաոսի։ Մարդիկ անզորությունից արդեն ամենաանհավանական առաջարկներ են անում։

Նստացույց եք անում, գոնե Բրիտանիայի, ԱՄՆ-ի և ԵՄ-ի դեսպանատների առաջ դա արեք: Ճիշտ է, մեծ քաղաքականության մեջ էմոցիաներ ու խիղճ չկա, այլ կան շահեր, ու Ալիևը Արևմուտքի աջակցությամբ է Արցախի շրջափակումը կազմակերպել, ԵՄ-ի ներկայացուցիչն էլ Խանքենդի անվանումն է օգտագործում, ու Աղդամից են ուզում ճանապարհ բացել, Հայաստանում իրենց գործակալին էլ Պրահայում ճանաչել տվեցին Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը, սակայն այստեղ կա մի նրբություն:

Ինչքան էլ դժվար է, առաջարկում եմ մեր վիճակին մի պահ նայել կողքից։ Հայաստանի իշխանությունը հաշվետու չէ ժողովրդի առաջ։ Մեզ վերաբերվում են որպես «ռազմագերի հասարակության»։ Բրյուսելի հանդիպումից հետո երկրի գործող վարչապետը հարկ չի համարում խոսել հասարակության հետ, ու մենք Շառլ Միշելից ենք տեղեկանում զարգացումների ու պայմանավորվածությունների մասին։

Երբ ես ասում եմ, որ խորհրդարանական ընդդիմությունը ինստիտուցիոնալ տապալման մեջ է, ոմանք նեղանում են, թեև ես խոսում եմ բացառապես ինստիտուտի մասին, և երբեք կասկածի տակ չեմ դրել անհատների հայրենասիրությունը։

90-ականներին Արցախում տանկեր չկային, բայց մեզ հաջողվեց սկզբում որսորդական հրացաններով, հետո թշնամուց խլված ավտոմատներով, ապա հրետանիով, տանկերով, հետո արդեն դաշնակիցներից ձեռք բերած խոշոր զենքերով հաղթել Ադրբեջանին։

Եթե Նիկոլը Արցախի փոխարեն փորձեր Ադրբեջանին հանձնել, ասենք, Տերյան-Մոսկովյան խաչմերուկը, Հայաստանում նույն արձագանքն էր լինելու, և «խաղաղության օրակարգի» նույն ընկալումը։

Արցախցին ոչինչ չունի կորցնելու, բացի այն շղթաներից, որով նրան շղթայել են Նիկոլն ու Արայիկը:

Վարչապետը դժգոհ է, որ կան թանգարաններ, որտեղ մեկ մարդ է մտնում և առաջարկում է այդպիսի թանգարանները փակել։

Քանի դեռ կրքով-ցասումով, սկզբունքային ու անշիջելի ատելությամբ ենք նայում նախկիններին, քանի դեռ յուրօրինակ ուրախությամբ, խանդավառությամբ ու անմիտ ոգևորվածությամբ մեղադրում ենք նախկիններին, ուրեմն չենք զղջում, որ թավիշներ բերեցինք երկրի իշխանության գագաթ, ուրեմն չի եղել ու չկա «ապաշխարած հեղափոխական»: