Բազմաթիվ երեխաների համար սեպտեմբերի 2-ը ազդարարեց կյանքի նոր փուլ: ՈՒ եթե առաջին դասարանցիների ու նրանց ծնողների համար այսպես թե այնպես օրը տոնական էր, ապա երկրորդ դասարանից սկսած դպրոցականների ծնողների համար օրը, կարելի է ասել, «դաժան էր». նրանք իրենց թալանված էին զգում:
Ինչպես բոլոր ոլորտներում, այնպես էլ դպրոցական պարագաների առևտրում գործում է հայկական տարբերակը` պահանջարկի դեպքում գները կտրուկ բարձրանում են: Եվ այսպես, տղաների տաբատների գինը տոնավաճառներում սկսվում էր 10000, վերնաշապիկներինը` 5000, պայուսակներինը` 10000 դրամից: Աղջիկների կիսաշրջազգեստները մի փոքր զիջում էին տղաների տաբատների գնին` դրանք սկսվում էին 7000 դրամից, իսկ դպրոցական այլ պարագաները նույն գնի էին: Ի դեպ, կային նաև 7000 դրամ արժողությամբ դպրոցական պայուսակներ, տաբատներ, սակայն դրանք մի քանի ամսվա կյանք ունեցող ապրանքներ են, նշեց վաճառողը:
ՈՒ թեև դասագրքերն անվճար պետք է տրվեն դպրոցներում, միևնույն է, ծնողները դրանք մեծ արագությամբ գնում էին խանութներից: Ինչո՞ւ, որովհետև երկու-երեք երեխային մի գիրք է հասնում դպրոցում, հետո սպիպված ենք լինում դասերը պատճենահանել` պարզաբանեցին դասագրքեր գնող ծնողները: Նկատենք, որ մեկ դասագրքի արժեքը սկսվում է 2000 դրամից: Շատ ծնողներ էլ խուսափում էին նախապես օրագրեր և տետրեր գնելուց։ «Գնում ենք, հետո պարզվում է, որ յուրաքանչյուր առարկայի ուսուցիչ իր ուզած նկարով և որակի տետր կամ օրագիր է պահանջում: Դրա համար ավելի լավ է առաջին օրերին մեկ երկու տետրով յոլա գնան երեխաները, մինչև պարզենք ուսուցիչների քմահաճույքները»,- նշում էին հատկապես մինչև 8-րդ դասարանցիների ծնողները:
Եվ այսպես, ամենահամեստ հաշվարկներով, ցածր դասարանցու համար ծնողը ծախսում է 25-30 հազար դրամ: Իսկ եթե երկու երեխա է կամ էլ նրանցից մեկը 6-7-րդ դասարանցի է, ապա ծախսերը կրկնապատկվում են: Ընդգծենք, որ սրանք ընդամենը համեստ հաշվարկներ են: Ստացվում է, որ յուրաքանչյուր ուսումնական տարի ոչ միայն տոն է, այլև լուրջ սոցիալական բեռ ընտանիքների համար, ինչը կարող էր և չլիներ:
Ինչո՞ւ անվճար դասագրքերի քանակը չի բավարարում աշակերտներին, ինչո՞ւ են ուսուցիչները իրենց քմահաճույքով տետրեր պարտադրում: Սրանք հարցեր են, որոնք լուծում են պահանջում: Ասել, որ այս խնդիրների լուծումը ենթադրում է լուրջ ծախսեր պետբյուջեից, սխալ կլինի: Կարծում ենք, ընդամենն անհրաժեշտ է ճիշտ տնօրինել եղած ֆինանսական միջոցները և, ի վերջո, պարտադիր չդարձնել դպրոցական համազգեստ ասվածը: Ինչո՞ւ ամեն բան ընդօրինակում ենք Եվրոպայից, բացի այդ մեկից: Եվ ինչո՞ւ մեզանում դպրոցական համազգեստն ընկալվում է որպես Խորհրդային Միության հնացած մտածողություն: Գուցե սա կարծրատիպ է, որը պետք է կոտրել: Ի դեպ, մեր այս տեսակետին կողմ են շատ ծնողներ, ինչը բնական է: Այսօրվա ազատ հագուստի քաղաքականությունը դպրոցներում լուրջ սոցիալական և հոգեբանական լարվածություն է ստեղծում աշակերտների միջև:
Ժասմեն ՎԻԼՅԱՆ