Մի զարմանալի անմեղսունակությամբ վարչապետ թե ԱԺ նախագահ, ԱԳ նախարար թե պատասխանատու մեկ այլ անձ վերջերս առիթ-անառիթ խոսում են 70-ականների խորհրդային քարտեզների մասին:

Ի՞նչ կտա սա Հայաստանին և Արցախին։ Տեսականորեն շատ բան չի կարող տալ, իսկ գործնականում սա հնարավորություն է վերաձևակերպելու ԱՄՆ հայկական լոբբիի տեղը և դերը, աշխատանքի կազմակերպման արդյունավետությունը, ինչպես նաև չափազանց կարևոր մի հանգամանք, որը մինչ այս ներհայկական նախանձի ու այլ գործոնների պատճառով իրականություն դարձնել հնարավոր չի եղել` ԱՄՆ և մնացած բոլոր երկրներում, որտեղ հայկական համայնքներն ունեն պատկառելի ներկայացվածություն և ռեսուրսներ, պետք է տեղի հայերից ընտրվեն ամենահարմար թեկնածուները և ամբողջ համայնքը լծվի նրանց առաջմղման աշխատանքին։

Հաքան Ֆիդանի մասին շատ խոսվեց և դա պատահական չէր։ Միջազգային մամուլը գրեց, որ Էրդողանի ընկերն է ու վստահելին։

ՈՒկրաինայի լայնածավալ հարձակումն արդեն սկսվել է, ընթանում է արդեն երրորդ օրը, բայց պետք է գիտակցել, որ հիմնական ուժերը երկուստեք դեռ գործողության մեջ չեն դրված, ու կատարվածը դեռ միայն սկիզբն է…

Ոչ ոք չի պահանջում, որ Հայաստանի իշխանությունը բանակցի Արցախի փոխարեն, ոչ ոք չի ասում, որ Հայաստանը մանդատ ունի Արցախի անունից բանակցելու և նրա փոխարեն կարգավիճակ հստակեցնելու համար:

Եվրոպական խորհրդի ղեկավար Շառլ Միշելը Թվիթերում գրել է, որ «ցնցված է Կախովսկայա հիդրոէլեկտրակայանի վրա կատարված հարձակումից»՝ ամբարտակի քանդման մեղքը բարդելով Ռուսաստանի վրա և այն անվանելով «ռազմական հանցագործություն»։

Ինտերնետով հույնի հետ շախմատ եմ խաղում, գրում է՝ ամոթ ձեզ։ Ու ես չգիտեմ ինչ պատասխանեմ։ Իրականում հայ լինելը արդեն ամոթ է։ Չկա մեկ այլ ազգ, որի ղեկավարը նման ձևով կստորանա ու կստորացնի իր ազգին։ Ոչ մի ազգի մեջ չի եղել մեկը, ով կուրանա իր սեփական ցեղասպանությունը ու հազարավոր յուրայինների զոհաբերությունը։

Հայ ժողովրդի ներկայիս ծանր վիճակի մասին ավելորդ եմ համարում գրել. այն իր վրա զգում է յուրաքանչյուր հայ և այդ վիճակից կարող է գոհ լինել միայն մեր ժողովրդի թշնամին: Ինչպես նշեց ՀՀ նախագահն իր հեռուստաելույթում ս.թ. հունիսի 29-ին, «մեր այդ զրկանքների, կորուստների, մեր սոցիալական ծանր կացության հիմնական պատճառը Լեռնային Ղարաբաղի և Ադրբեջանի միջև ընթացող պատերազմն է»: Եվ ահա ժողովրդին այս վիճակից հանելու նպատակով, բարի ցանկություններով ու խաղաղասիրական ձգտումներով Աշոտ Բլեյանը մեկնեց Բաքու և վերադառնալով, «շիտակ, անխնա», փնջելով տեսածը, լսածը, իր տպավորությունները ներկայացրեց լայն ընթերցողներին: Ի պատասխան Բլեյանի տպավորությունների լայն ընթերցողն էլ հանրապետության մամուլը հեղեղեց զգացմունքներով ու տրամաբանական հիմնավորումներով լի քննադատություններով և գնահատականներով՝ սկսած «հոգեկան հիվանդից» մինչև «քաղաքական գործիք» ու «դավաճան»: Եվ նրան պաշտպանության նետվեցին նրա համախոհներն ու գործընկերները (էլ ինչ ընկերներ, որ նեղ օրը չհասնեն օգնության): Վալերի Միրզոյանն «անհասկացող» քննադատներին նույնպես առաջարկում է խորհել Բլեյանի առաջադրած մի շարք հարցերի շուրջ և «հասկանալ Բլեյանին», իսկ Կ. Սարդարյանն էլ քննադատելով Բլեյանին մեղադրող Ս. Զոլյանին, մեղադրում է նրան «հակափաստարկ» չունենալու և հիվանդության սխալ ախտորոշման մեջ: Տեսնելով, որ ընթերցողները Բլեյանի արարքը միանշանակ չեն ընկալել, Աշոտ Պետրոսյանը «Ազատամարտում» հարցն ուղղում է իշխանություններին. «Եթե գերագույն իշխանությունները, և անձամբ նախագահը, անհապաղ իրենց գնահատականը չտան և չդատապարտեն երևույթն ու նրա իրագործողին, ուրեմն անկասկած է, որ գործողության հեղինակները իրենք են, և Հայաստանի համար ստեղծվել է արհավիրք»:

Ինչպիսի՞ն պետք է լինի Երկրի լիդերը։ Այս «առանցքային» հարցին հաճախակի են անդրադառնում, ընդգծելով լիդերին ներկայացվող նվազագույն պահանջները, անգամ հստակ վերապահում անելով, որ դա չպետք է լինի հերթական «փրկիչը» և այլն։