Արդեն ավանդույթի, ցավալի ավանդույթի ուժով այս օրը թող նորից սկսվի քեզնով, 19-իդ մեջ հավերժ մնացած, Ապրիլյան քառօրյայում նահատակված իմ հերոս բալա, իմ անպարտ զինվոր, իմ անուշիկ Վիտյա-Վիկտոր Յուզիխովիչ։
Մինչ այս զազրելի 44-օրյան այս օրն «օրդ բարի, զավակս» խոսքերով սկսելով՝ ես ինձ մխիթարում էի, որ դու կաս, քեզ բան չի պատահել, քանզի Արցախ ես պահել, Արցախ պահելով՝ ՀԱՅՐԵՆԻՔ ես պահել։
Թրքաբարոների կամոք ու մեր անբացատրելի թողտվությամբ, ավաղ, Արցախիս չնչին մասն է մնացել ու դու, որ ինձ համար 2016-ին նահատակված 104-ից մեկն էիր սոսկ, ԵՐԿԻՐ ծախած ոճրագործների դավադրության արդյունքում արդեն 5000-ից ավելի զոհերից մեկն ես դարձել արդեն։
Սարսափելի է։ Անմարդկային է։ Աններելի է․․․
Եվ ասուհանդերձ ես հավատում եմ, որ ոճրագործ նեռին ու նրա դավադիր ոհմակին պատժելուց, Արցախը հետ բերելուց հետո ես նորից այսօրը սկսելու եմ «օրդ բարի, զավակս» խոսքերով։
Մարտին ՀՈՒՐԻԽԱՆՅԱՆ