83-ա­մյա Գո­հար տատն այս տա­րի Ծի­ծեռ­նա­կա­բեր­դի բար­ձունք գնա­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն չու­նի: Տխ­րել է. հոր, մոր տա­տե­րի ու պա­պե­րի հի­շա­տակն ինչ­պե՞ս է հար­գե­լու: Ան­մար կրա­կին մո­տե­նա­լու ու մտո­րե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն թեև չու­նի, բայց մոր պատ­մած հի­շո­ղու­թյուն­նե­րը մինչև այ­սօր էլ թարմ են մնա­ցել:

Հայոց Մեծ Եղեռնի 105-րդ տարելիցն է: Ես կրկին ժապավենի նման ետուառաջ եմ պտտում Ամերիկայի Համախարբերդի միության ջանքերով և օժանդակությամբ, Խորհրդային Հայաստանի քարքարոտ մի հողակտորի վրա փյունիկի նման վերածնված խարբերդցիների դեմքերն ու խորհրդավոր հայացքը:

Գե­ղար­քու­նի­քի մար­զի դպ­րոց­նե­րից մե­կում է աշ­խա­տում ու­սու­ցի­չը, որ հա­նուն Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի պատ­րաստ է մոր­թե­լու բո­լոր-բո­լո­րին:

Facebook-յան էջս փա­կե­լով Նի­կո­լի վար­ձատր­վող «լե­գեո­նա­կան­նե­րի» դեմ` զազ­րա­խո­սու­թյուն-հայ­հո­յանք­նե­րից գլուխս ա­զա­տե­ցի:

Տիար Խզ­մա­լյան, եկեք ծուռ նս­տենք, շի­տակ մտո­րենք։ Ա­ռի­թը «Հրա­պա­րակ» օ­րա­թեր­թի մշա­կու­թա­յին հա­վել­վա­ծում աչքս շո­յած Ձեր խոս­տո­վա­նու­թյունն էր, ո­րից էլ ծաղ­կա­քա­ղել եմ բնա­բա­նը։

Տու­նը վե­րած­վել էր յու­րա­տե­սակ հայ­կա­կան օ­ջա­խի: Այս­տեղ հա­ճախ կա­րե­լի էր տես­նել Վա­րու­ժա­նին, Սիա­ման­թո­յին, Ռու­բեն Սևա­կին, Շա­հան Պեր­պե­րյա­նին, Տիգ­րան Չյո­կյու­րյա­նին, Հա­կոբ Սի­րու­նուն, հայ գրա­կա­նու­թյան ին­տե­լեկ­տուալ­ներ Կոս­տան Զա­րյա­նին ու Հրանտ Նա­զա­րյան­ցին, դե­րա­սան Վահ­րամ Փա­փա­զյա­նին և բա­զում ու­րիշ­նե­րի:

Օրերս Հայաստանի ազգային կինոկենտրոնի կայքէջը շտապեց ներկայանալ իր հերթական անգրագիտությամբ՝ այն համեմելով նույնքան հերթական ապատեղեկատվությամբ։

Հայաստանի կոմպոզիտորների միության նախաձեռնությամբ` վեց տարի շարունակ մայիսի 10-12-ը անցկացվում է պատանի կոմպոզիտորների հանրապետական մրցույթ, որը կրում է մեծանուն կոմպոզիտոր Էդվարդ Միրզոյանի անունը:

Բա­նա­սի­րա­կան գի­տու­թ­յուն­նե­րի թեկ­նա­ծու, ԵՊՀ դո­ցենտ ՎԱ­ՀԱԳՆ ԶԱ­ՔԱՐ­ՅԱ­ՆԸ ու­շագ­րավ դի­տար­կում­ներ է ա­նում մշա­կույթ-սո­ցիա­լա­կան մե­դիա կա­պի մա­սին: Հա­մա­վա­րա­կի օ­րե­րին մշա­կու­թա­յին կյան­քը տե­ղա­փոխ­վեց վիր­տուալ տի­րույթ: Ա­վե­լի քան երբևէ կարևոր­վե­ցին տե­ղե­կատ­վա­կան տեխ­նո­լո­գիա­նե­րի դե­րը, սո­ցիա­լա­կան գո­վազդն ու հան­րա­յին կա­պե­րի մաս­նա­գետ­նե­րի նպա­տա­կա­յին գոր­ծու­նեու­թ­յու­նը:

1. Թե Կո­մի­տա­սի ծնող­ներն ու ին­քը ին­չու հա­յե­րեն չգի­տեին, հա­նը­մը «հիմ­նա­վո­րում» է՝ ո­րով­հետև «թր­քա­կան ծա­գում ու­նեին», ի­մա՝ թուր­քեր էին, այն էլ՝ «թերևս ան­գի­տա­կից»: Եվ, բնա­կա­նա­բար, ո՛չ մի խոսք այն մա­սին, որ դա­րեր ի վեր Կու­տի­նա­յի հա­յե­րին ար­գել­ված էր մայ­րե­նի լեզ­վով խո­սել: