2012-ի տարօրինակ ամառը` ամեն օր արևի միջից եկող հորդառատ անձրևներով, որոնց հետքերը կես ժամում վերանում են: 2012-ի տարօրինակ ամառը` կապույտ երկնքի խաղաղության մեջ անլույս կայծակներով ու անձայն որոտներով:

Եվրոպական ՀՀՊ համակարգի շուրջ Մոսկվայի ու Վաշինգտոնի դիմակայության ձգձգվող սցենարը, որում ներգրավված են նաև ՆԱՏՕ-ի երկրները, որպես «տիտանների գոտեմարտի» շահագրգիռ վիճակագիրներ, ոչ միայն չի մոտենում հանգուցալուծման, այլև ավելի ու ավելի է անհաջող մելոդրամայի երանգներ ստանում։

Իրանը, գտնվելով փաստական, թեև մասնակի աշխարհաքաղաքական և աշխարհատնտեսական շրջափակման մեջ, ինչպես երբեք շահագրգռված է մի շարք ուղղություններում Հայաստանի հետ համագործակցությամբ, ինչը ներառում է նաև տարածաշրջանային անվտանգության հարցեր:

Քլինթոնն ու դիվերսիան միասին «եկան», միասին «գնացին»: Եթե Սիրիայում իրավիճակն այսքան լարված ու Ռուսաստան-Նահանգներ հարաբերություններն այսպես «վերաբեռնված» չլինեին, կարելի էր կարծել` գերտերությունները հայ-ադրբեջանական դիվերսիաների, շփման գծի «տաքացման» առնչությամբ ունեն այնպիսի «փակ» որոշում, ինչպիսին «կար» Վրաստանի, այն է` Օսիայի ու Աբխազիայի դեպքում:

Եվրոպա-թուրքական հարաբերություններում առավել կարևոր խնդիրը դարձյալ Թուրքիայի անդամակցությունն է Եվրամիությանը: Թեև մաքսատուրքերի մասին համաձայնագիրը և Եվրամիության ու Թուրքիայի միջև կնքված մյուս համաձայնագրերը համագործակցության և Եվրոպական ընկերակցության հետ հարաբերություններում առավելություններ ստանալու լայն հնարավորություններ են ընձեռում Թուրքիային, այդուամենայնիվ, այն ձգտում է Եվրամիության լիարժեք անդամ դառնալ:

Վերջերս աշխարհի լրատվամիջոցներում տեղ գտավ շատ հետաքրքրական և հեռուն տանող հետևություններով մի լուր: Ըստ այդմ, ինչպես հայտարարել է ՈՒկրաինայի էներգետիկայի և ածխարդյունաբերության նախարար Յուրի Բոյկոն, «ՈՒկրաինան Ռուսաստանին գազի համար վճարում է հինգ անգամ ավելի, քան այն արժե ԱՄՆ-ում», և, համապատասխանաբար, մոտ ժամանակներս Կիևն ամերիկյան իշխանությունների հետ քննության կառնի հեղուկ գազի ներմուծման հարցը:

Քլինթոնի տարածաշրջանային այցի ողջ սխեման բացահայտվեց Ադրբեջանում և Թուրքիայում:

Մենք, այո, կարող ենք ամառային ընդարմացումի մեջ հանգիստ առնել, բայց մենք մենակ չենք: Աշխարհում: ՈՒ աշխարհն էլ, ընդհանրապես, միշտ անհանգիստ է: Միշտ էլ գտնվում է ինչ-որ մեկը, որ բացում է Պանդորայի արկղը, իսկ այնտեղ, հայտնի է, անդորր չկա, կա ավերում: Բայց քանի դեռ Պանդորայի արկղը բացված չէ, այլ ընդամենը կիսաբացվում է, հավաքենք մի հակիրճ խճանկար:

ՆԱՏՕ-ի վերնախավը հիանալի հասկանում է, որ ո՛չ Կենտրոնական Ասիայի, ո՛չ բալթյան երկրներին ներկայումս Մոսկվան չի սպառնում. Ռուսաստանն առաջնահերթ այլ խնդիրներ ունի և խիստ սահմանափակ ռազմաքաղաքական ներուժ։ Այդ պետությունները շահագրգռված են տնտեսական օգնությամբ, ինչը կարող են ստանալ ՆԱՏՕ-ին անդամակցելով:

Մի հետաքրքիր օրինաչափություն. ամեն նոր դար մարդկությունն սկսում է ոչ միայն աշխարհի նոր վերակառուցման փորձերով, այլև սպանության միջոցներն է՛լ ավելի կատարելագործելու ձգտմամբ: Հատկապես, երբ խոսքը պատերազմ մղելու լայնընդգրկուն միջոցների մասին է: Բայց ոչ ոքի համար գաղտնիք չէ, որ պատերազմը միաժամանակ առաջադիմության շարժիչ ուժ է: