Լա Մանշը բաժանում է Ֆրանսիան Անգլիայից: Ոչ միայն աշխարհագրական առումով: Այդ երկու քաղաքակիրթ, գերզարգացած, ռազմաքաղաքական և հասարակական-մշակութային միևնույն համակարգին պատկանող երկրները դարեր շարունակ յուրատեսակ հակամարտության ու մրցակցության մեջ են, որը տարածվում է բարձրակարգ մատերիայի և փիլիսոփայական կատեգորիաների, ինչպես նաև ամենահասարակ ու առօրեական խնդիրների, ասենք՝ հումորի, հագուստի մոդայի կամ խոհանոցի վրա:

Հիշո՞ւմ եք Գաբրիել Գարսիա Մարկեսի «Մի հայտարարված սպանության ժամանակագրություն» վիպակը: Հրաշալի պատմություն մարդու մասին, որ դառնալու է մարդասպան, բոլորն այդ մասին գիտեն, սպասում են, ծրագրում են, աջակցում ու խանգարում են, իսկ նա ոչինչ չգիտի:

Շատ քիչ է պատահում, որ Սերժ Սարգսյանն այսքան «անկեղծ» լինի: Այո, խոսքը նախորդ օրը ԱԱԽ նիստում նրա հնչեցրած` «տարածաշրջանում երեք-չորս տարի հետո տեղի կունենան վերադասավորություններ» մտքի մասին է: Հասկանալի է, ակնարկն առաջին հերթին Թուրքիային ու Ադրբեջանին է վերաբերում, բայց քանի որ սիրիական զարգացումները հասել են իրենց «ապոգեյին», իսկ Իրանում հունիսի 14-ին ընտրություններ են, թուրքական պայթյունն էլ իր հերթին «հղի» է քրդական պետության ստեղծման ամերիկյան երազանքով, ստացվում է, որ, իսկապես, տարածաշրջանը «ձև չունի» չվերադասավորվելու:

Թեև գաղտնաբանության հակում չունեմ, սակայն, այդուամենայնիվ, չեմ կարող ուշադրություն չդարձնել այն հանգամանքին, որ Մերձավոր Արևելքում բոլոր «պայթուցիկ սցենարները» ասես պատճենված լինեն։

Շարունակվում են դեռ մայիսի վերջերին Թուրքիայում ծայր առած բողոքի զանգվածային ցույցերը երկրի մի քանի տասնյակ քաղաքներում։ Եթե անգամ դրանք հեղափոխություն չեն, ապա բնույթով, ինչ խոսք, հեղափոխական են։ Ի՞նչ գործոններով են պայմանավորված այդ զանգվածային դժգոհությունները։

Արդեն մի քանի օր է Սուրիկ Խաչատրյանի «թեման» հասարակության ուշադրության կենտրոնում է: Այսօր կառավարությունը որոշում է ընդունել նրան զբաղեցրած պաշտոնից ազատելու մասին: Սուրիկ Խաչատրյանը, նույն ինքը` Լիցկան, այլևս մարզպետ չէ: Բայց սրանով հարցը չի փակվում: Սպանություն է կատարվել: Հրազենով:

70 տարի կոմունիստական մտածելակերպով, հոգեբանությամբ, բարոյականությամբ, կապիտալի բարեբեր և ավերիչ գործառույթներին անտեղյակներս 1991-ին ձեռք բերեցինք անկախություն և ինքնուրույն ապրելու ազատություն: Հովհաննես Դրասխանակերտցին 914 թ. գյուղացիական ապստամբության մասին գրում էր. «Հերյուրում էին, որ տերերը տրեխ հագնեն և գետնի վրա ման գան, իսկ իրենք բարձրանան երկարավիզ ու ոտնատակ տվող ձիերի վրա»:

Փողը Հայաստանի Հանրապետությունից «փախչում է» արտասահման` օֆշորներ, իսկ դրա «տերերը» հաճախ հրաժարվում են նաև քաղաքացիությունից, և ոչ թե ներդրումային վատ կլիմայի պատճառով, այլ պարզապես սեփական պետությունից։

Շնորհավորում եմ բոլորիդ` 2013-ի քաղաքական անդորրը սկսվեց: Բոլորդ կարող եք անցնել վաստակած հանգստի կամ աշխատանքի` շարունակելով նույն կենսակերպը, որով ապրել եք, այդպես ապահով է: Առաջադրված արդյունքով ավարտվեցին բոլորամակարդակ ընտրությունները ու այլևս 4-5 տարի ոչ մի ասֆալտ, ոչ մի խաղահրապարակ, ոչ մի համերգ-մամերգ` թեկնածուի հետ հանդիպման անվան տակ: Հիմա արդեն հանգստանա՞լ եք ուզում, ձեզ կառաջարկեն Բերմուդյան եռանկյունին: Աշխատե՞լ եք ուզում, գործում է «Հայրենակիցներ» ծրագիրը: Ոչինչ չե՞ք ուզում, ձեր պրոբլեմն է: Քաղաքական ամառը համարյա ոչնչով չի տարբերվում օրացուցային ամառից` նույն տաղտուկը, նույն տաքուպաղը` հիմքում նույն անփոփոխ ընթացքը` գնում ենք դեպի աշուն:

Բոլորն են նախանձով անցել դեպ Թիֆլիս տանող մայրուղով. «Հայաստանում նման ճանապարհներ չունենք։ Հույս կար, որ «Հյուսիս-Հարավն» այդ «մշակույթը» նաև Հայաստան կբերի: «Հյուսիս-Հարավը» ահռելի մեծ ներդրում է Հայաստանի համար: Հսկայական այդ ներդրմամբ Հայաստանը կդառնա ոչ միայն տրանզիտ «դրախտավայր», այլև ճանապարհաշինական մշակույթը մեզանում իր հետևից կտանի բոլոր մնացած մշակույթները»: