Սամվել ՍԵՎԱԴԱ. Առաքյալի դեմքով այս մարդը բարության տիպար էր

Էս անցած գարնան հետ մահերը շատացան մեր երկրում:

ՈՒ գնում են ընտրյալ տղաները:
Չգիտեմ, Աստծո մատը խա՞ռն է էդ գործում, թե չէ, բայց գնում են տղերքը, համարյա առանց մնաս բարով ասելու...
Մեկ էլ իմանում ես, որ էլ չկա.. Երեկ կար` էսօր էլ չկա ու չի լինելու այլևս:

Հրաչօն՝ արտակարգ ինքնատիպ գրող, հրապարակագիր, լրագրող: Չնայած նա լրագրող էր այնքանով, որ գրում էր թերթի համար, բայց գրած հոդվածները՝ մեկ-մեկ էսսե ու պատմվածք, գրած ակնարկները մեկ-մեկ վիպակ, գեղարվեստական բարձր մակարդակի հասնող գրական ստեղծագործություն:
Ասում են՝ եղբոր` Հրանտի ստվերը խանգարում էր Հրաչօին որպես գրող ընկալել ու վերաբերվել որպես այդպիսի մեկին:
Թող լինի այդպես, միևնույնն է, նրա գիրը պակաս պատկերավոր չէր:
Ես ծանոթացել եմ նրա հետ 1969 թվականին, երբ «Ավանգարդ» թերթի խմբագրատանը բացվեց իմ` 19-ամյա երիտասարդիս անհատական ցուցահանդեսը: Այդ օրվանից մինչև իր հրաժեշտը երկրային այս կյանքին արտակարգ ջերմ ու մտերմիկ հարաբերություններ ենք ունեցել:

Առաքյալի դեմքով այս մարդը բարության տիպար էր ու շատ ինքնատիպ մտավորական:
Մի լուսավոր մարդ պակասեց այս անարդար աշխարհից:
Հոգիդ լույսերի մեջ մնա, սիրելի Հրաչօ:

Մեկնաբանություններ