Ռեֆորմիստի համարում ունեցող, ադրբեջանցի հոր և քուրդ մոր որդի Մասուդ Փեզեշքիանն ընտրվել է Իրանի նախագահ:
Ենթադրում եմ, որ Փեզեշքիանի ռեֆորմիստ լինելը և էթնիկ պատկանելիությունը որոշակի քննարկումների տեղիք է տալու Հայաստանում:
Ըստ այդմ, մի քանի դիտարկումներ, որոնք, իհարկե, իմ սուբյեկտիվ ընկալումների հետևանք են.
* Իրանում ռեֆորմիստ լինելն ամենևին համարժեք չէ Գերագույն հոգևոր առաջնորդին ընդդիմանալուն կամ դասական իմաստով՝ այնպիսի բարեփոխումների կողմ լինելուն, որը կասկածի տակ կդնի Իսլամական Հանրապետության սահմանադրական կարգը: Փեզեշքիանը հոգևոր առաջնորդին լոյալ և հավատարիմ գործիչ է, հակառակ պարագայում՝ չէր արտոնվի նրա մասնակցությունն ընտրություններին:
* Գլոբալ իմաստով՝ Իրանի ռազմավարական կուրսը չի փոխվելու, որովհետև դա Գերագույն հոգևոր առաջնորդի պատասխանատվության դաշտում է: Անշուշտ, բարեփոխական նախագահի պաշտոնավարման շրջանում որոշակի «ձնհալ» կարող է նկատվել Արևմուտքի հետ հարաբերություններում և երկրի ներքին կյանքում:
* Փեզեշքիանի ադրբեջանական ծագումը չի կարող որոշիչ լինել նրա քաղաքականության համար, քանի որ «կայսրություններն» ունեն իրենց երկարաժամկետ ռազմավարական քաղաքականությունը, որը ենթակա չէ էական փոփոխության՝ բարձրաստիճան պաշտոնյաների էթնիկ կամ կրոնական պատկանելիության հետևանքով:
Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ