Իրոք Արամայիս Սահակյանին շատ շատերն էին ճանաչում ու սիրում: Դեպքը, որ պիտի պատմեմ, դրա հաստատումներից մեկն է: Տարիներ առաջ գրողների, արվեստագետների մի խմբով իմ ծննդավայր՝ Քյավառ էինք մեկնում. մարզպետարանի նախաձեռնությամբ այնտեղ նշվելու էր իմ 50-ամյակը: Երևան-Սևան մայրուղու վրա ավտոտեսուչը կանգնեցրեց մեր «Գազելը» (վարորդը գերազանց ել էր արագությունը) ու համառորեն ուզում էր արձանագրություն կազմել: Հերթով փորձեցինք միջամտել, բայց անօգուտ. ոչ իմ խոսքն անցավ, ոչ արձակագիրներ Նորայր Ադալյանի ու Հրաչյա Մաթևոսյանի, բանաստեղծներ Իգնատ Մամյանի ու Հովիկ Հովեյանի, գեղանկարիչ Հենրիկ Մամյանի ու գրականագետ Դավիթ Գասպարյանի:

Մեղքս ինչ թաքցնեմ, ինչքան աշխատում եմ «բարի» և «կամեցողական» դիրքերից հետևել Րաֆֆիի գործունեության թելին և իզին՝ չեմ կարողանում հասու լինել նրա մտադրություններին, որից հետո դժվար չէր լինի կռահել նրա իրական նպատակը և դրա հասանելիության հավանականությունը: Առայժմ տեսնում եմ միայն մերձավորարևելյան շատախոս քաղաքական գործիչներին վայել բառերի հեղեղ՝ զուգորդված անհոդաբաշխ սպառնալքով, որի օբյեկտը, սակայն, իր անձն է: Խղճահարությամբ քաղաքական հարցեր չեն լուծվում:

Ես չգիտեմ հավատի ու քրիստոնեության ունիվերսալ բանաձև, բայց, իմ կարծիքով, հավատը դա մեր ներքին խիղճն է, մեր ներքին արգելակը ու ներելու կարողությունը, չվհատվելու ամենակարևոր հանգրվանը և սիրելու ամենաբարձր ներշնչանքը, ներելու պարտավորությունն ու ապաշխարելու կարողությունը: Քրիստոնյա լինելով էլ, ես չեմ պատկերացնում ինձ հայ առաքելական եկեղեցուց դուրս, ինչպես մարդ ասելով, չեմ կարող ինձ հայ չպատկերացնել: Ոչ այն պատճառով որ թունդ ազգայնական եմ, այլ որովհետև, ինչպես ծնողներս, ինչպես ազգությունս, այնպես էլ, իմ խորին համոզմամբ, Իմ եկեղեցին ես ժառանգել եմ, հետևաբար պետք է հոգուս մեջ կրեմ սիրով ու հպարտությամբ, քնքշանքով ու խոնարհումով:

«Մրջյունի մոտ գնա, ո՛վ ծույլ, կամ մեղվի մոտ գնա, տես թե ինչպե՜ս գործունյա է»: Այս պատճառով է Քրիստոս ծուլացողներին ասում. «Ինչու՞ եք այստեղ ամբողջ օրը պարապ կանգնել»: Պետք է Տիրոջ այգին մշակել երկու պատճառով. նախ, որովհետև այս այգու տանուտերն Աստված է և խիստ մտահոգված է մշակներ վարձելու համար, այս պատճառով մշտապես մշակներ վարձելու է ելնում:

Ես` ես եմ: Խենթ ասեմ, թե խելառ, միևնույն է ` գիժ եմ: Վերևից ահա անձրևը թափվում է գլխիս, հետո` գետնին: Անձրևից հետո արևը ծագում է, մայր մտնում երեկոյան ու այդպես հերթականությամբ ամեն բան իր տեղն է ընկնում ` կենդանի շնչում, անհետանում, հետո կենդանի ճշմարտությամբ ու հավատով բացահայտվում է սկիզբն աշխարհի: Տաք է, մինչդեռ տարվա, չորս եղանակներից չգիտեմ, որն է ներկա: Թվում է` ամեն ինչ լավ է, հաջող:

Նախ, ցանկանում եմ խորին շնորհակալություն հայտնել ԲՀԿ-ին՝ Վարդան Օսկանյանին Երևանի ավագանու ընտրություններին իրենց ցուցակի առաջին հորիզոնականում տեղադրելու և այդպիսով իմ գրական-քաղաքական գործունեության մեջ իր կերպարը վերադարձնելու համար:

Այսօր առավոտյան Ճարտարապետաշինարարական համալսարանի մոտ ավտոխցանման մեջ էի ընկել, ինչի արդյունքում մոտ մի 20 րոպե հետևում էի բուհի անցուդարձին: Մի հետաքրքիր բան նկատեցի. մեր ուսանողների գրեթե ամեն 5-րդը բավականին թանկարժեք մեքենաներով է գալիս դասի:

Բաց խաղացեք ու մի վախվորած նապաստակ նկարեք, որ առաջ ու հետո չջնջվի մարդու կնիքը՝ մարդ մնալու: Իրենց վրա առած զանազան դերեր՝ նրանք մտել են ու խաղում են այս կամ այն ասպարեզում: Ահա սա՝ ներկայանում է ամեն տեղ որպես չհասկացված ու հալածված գաղափարական գործիչ, մյուսը նշանավոր հերոս է խաղում, երրորդը հրապարակախոսություն է սարքել, չորրորդը բարեգործ է ձևանում, հինգերորդը գրող է կեղծում, վեցերորդն արդեն նահատակ է, յոթերորդը գալիս է որպես դատավոր՝ ամենքին մեղադրելու և ամենքից հաշիվ ուզելու:

Առանձնապես մտքի դանդաղ աշխատանք ունեցողներին ուզում եմ ասել, որ ընդդիմություն է համարվում այն ուժը, որը գործադիր իշխանությունում չունի լծակներ, իսկ գործադիր իշխանությունում լծակներ ունենալու դեպքում, որևէ ուժ չի կարող լինել ընդդիմություն, քանի որ նա չի կարող և՛ որոշումներ կայացնել և՛ միաժամանակ ընդդիմանալ իր կայացրած որոշումներին:

Մեր հասարակության համակարգային մտածելակերպում շատ լուրջ դեֆեկտ կա, իմ կարծիքով: Էդ դրական երևույթների ու դրանց ծնունդ տված մարդկանց հանդեպ չդադարող շնորհակալական զգացումն ա: