Այն, որ պատմության ողջ ընթացքում մենք ինքներս մեզ դրել ենք երկընտրանքի առաջ՝ փաստ է:

Եվրոպայի խորհրդի գլխավոր քարտուղար Մարիա Պեյչինովիչ Բուրիչը հայտնել է, որ Եվրոպայի խորհուրդը կշարունակի աջակցել Հայաստանին բարեփոխումների գործընթացում:

Ես ֆիզիկոս չեմ, տիեզերական մարմինների հետ սեղան չեմ նստել, բարդ հաշվարկներ չեմ արել, բայց ինձ միշտ մի բան է զարմացրել...

Էթիկական ու բարոյական նկատառումներից դրդված՝ մի ծանր հետևություն պետք է անեմ, որքան էլ ցանկություն չկա:

Գիտական լեզուն դարձնում են ոչ հայերեն, մյուս կողմից, «ուռա»-ն իբր դարձնում են հայերեն։ Մի կողմից զրոյացնում են երկրի սուբյեկտայնությունը, իսկ մյուս կողմից դաշտ են նետում «ինքնիշխանության պահպանման» գաղափարը։

ՈՒրացումն ու ոչնչացումը կատարյալ չէ, եթե դրանից անմասն պիտի մնան Հայրենիքի գաղափարական հենակետերը: 2018-ից հետոյի անհայրենիքությունը և այդ անհայրենիքության տակ տեղավորված տարատեսակ դրսևորումներն ու որոշումները մոտեցան տրամաբանական վերջին. գիտական-մշակութային օջախների դեմ արշավի սկիզբը դրվեց ինչ-որ մի տկարամիտ շարադրանքով, ինչի իրավաբանական կողմը չէ, որ այսօր պիտի հուզի այս ապօրինություններին դեմ կանգնածներին և այդ ՔԱՆԴԻՉ ձեռքը բռնողներին: Իրավաբանական կողմի համար կան բազմաթիվ ժամկետանց և ժամկետի մեջ եղող փաստաթղթեր, որոնցով կարելի է պարզել վիճարկվող հարցերը: Ես խոսել եմ ուզում հարցի բարոյահոգեբանական էությունից:

Գիշեր է։ Ժամը չորսը։ Չեմ կարողանում քնել։ Կարդում եմ և լսում լրահոսը։ Յություբ, Ֆեյսբուք, Ինստագրամ, Տելեգրամ, Տիկ տոկ։ Զիբիլ է։ Աջ ու ձախ։ Վերև, ներքև։

«EFJEUROPE-ը միանում է Հայաստանի ժուռնալիստների միությանը` խստորեն դատապարտելով Նարեկ Սամսոնյանի նկատմամբ ոստիկանության ծառայողների բիրտ գործողությունները»,-ասված է Լրագրողների եվրոպական ֆեդերացիայի (EFJ) և Լրագրողների եվրոպական ֆեդերացիայի գլխավոր քարտուղար Ռիկարդո Գուտիերեզի գրառման մեջ, որին կից ներկայացված է նաև ՀԺՄ հայտարարությունը` հետևյալ հեշթեգով` #JournalismIsNotACrime (Լրագրությունը հանցագործություն չէ):

Կարծում եմ՝ Կոնսերվատորիայի ու Ակադեմիայի «մեծամեծերը» ոչ թե պիտի Կոմիտասի, Օրբելու և այլ հնչեղ անուններ տային ու, իրենց պարտքը կատարած համարելով, շարունակեին էլի մի քանի ամիս աշխատավարձ ստանալ, այլ պիտի գնային միանային «Գոյ» թատրոնի մի բուռ անձնակազմին: Այս պահին ամենաքանդումի փորձաքարը «Գոյն» է:

Երբ նոր էի գնացել ծառայության, ինձ համար ամենաանհասկանալի պահը «Ուռա՜» գոռալով գրոհելն էր թշնամու դիրքերի վրա։ Մարտավարական պարապմունքների ժամանակ մտածում էի․ «Իսկ ավելի լավ չի՞ լինի, որ առանց գոռալու թաքուն հարձակվենք թշնամու վրա»...