Радость не вечна, печаль не бесконечна!

Նախ հիշեցնեմ Նժդեհի հանրահայտ տողերը. «Թէեւ արդիական զէնքերը մաթեմատիքական զէնքեր են, բայց եւ այնպէս բանակների ճակատագիրը որոշողը այսօր էլ, վաղն էլ եւ յաւիտենապէս կը մնայ մարդկային ոգին»:

Վկայակոչեմ նաև նրա հռետորական հարցադրումը, որն իր մեջ ամփոփում է հարցի պատասխանը ևս.

«Ի՞նչը հայերիս դարձրեց յաղթական Սարդարաբադում եւ Ղարաքիլիսում-չգոյ թի՞ւը, սպառազինութի՞ւնը, կռւի հանճարեղ յատակագի՞ծը-վճռապէս ո՛չ, ո՛չ մէկը եւ ո՛չ էլ միւսը, այլ՝ մեր ուխտը, մեր կամքը՝ մեռնե՛լ, բայց թուրքը չտեսնել էջմիածնում, Երեւանում:

Այո՛, պատերազմական տեխնիքայի շարժիչը վաղն էլ եւ յաւիտենապէս կը մնայ մարդը, մարդկային ոգին»:

(Գարեգին Նժդեհ. ՀԱՏԸՆՏԻՐ, 2006, էջ 558)

Ասել է` երիցս ճիշտ է ռուսական ասացվածքը` радость не вечна, печаль не бесконечна!

Հետևաբար, բոլոր նրանց, ովքեր հուսահատված են Արցախի ժամանակավոր կորստից և կարծում են, թե Շուշին, Հադրութը, Ստեփանակերտն ու մեր հայրենիքի` դավադրաբար թշնամուն հանձնված մյուս հատվածներն այլևս երբեք չեն լինելու հայկական, հորդորում եմ չհուսահատվել:

Եվ` ի ցավ կապիտուլյանտի, «բունկերի տիրուհու»` իմա` ՀՀ ինքնահռչակ վարչապետուհու, և նրանց բազմագույն-բազմադեմ դասալիքների բոլուկի, փաստում եմ իրողությունը.

Նապոլեոնն ու Հիտլերն էլ հասան Մոսկվա:

Եվ ի՞նչ: Հետո ի՜նչ:

Եվ այն, որ մեր պապերը մեկին Փարիզում, մյուսին`Բեռլինում «ստիպեցին», ինչպես կասեր Աբովյանն իր «Պարապ վախտի խաղալիք»-ում.

«Վա՜յ Տե՜ր, կանչելով, մեղա գոչելով
Հոգին ավանդել, երկինքը գնալ»…

Նաև հիշեցնե՞մ, որ վերջում էլ Եգորովը և Քանթարիան Ռայխսթագի վրա ցցեցին հաղթանակի դրոշը:
Առակս զինչ ցուցանէ՞…

Ես իհարկե «ախորժակ չունեմ», թե մենք հայկական եռագույնը պետք է ցցենք Թուրքիայի մեջլիսի կտուրին (չնայած` վատ չէր լինի), բայց որ հայկական զորքերը կանգնելու են Մինգեչաուրի ջրամբարի մերձակայքում և ադրբեջանական պատվիրակությունը կապիտուլյացիայի պայմանագիր է ստորագրելու՝ Մոսկվայում, դրանում կասկած չունեմ:
Ընդամենը պարտավոր ենք ձերբազատվելու թշնամու դրածոներից, խելքներս գլուխներս հավաքելու, հայկական ամբողջ ներուժը համախմբելու և՞…

…և թշնամու կապիտուլյացիան իրականություն կդառնա:
Այնպես որ հուսահատվել չկա...

Հավարտ ավելացնեմ նաև`

աշխարհում այսօր գաղափարների պատերազմ է:
Պատերազմ հին ու (ինչպես կասեր աշխարհահռչակ կապիտուլյանտը) նոր աշխարհների միջև:

Ավելի հստակ` պատերազմ Լույսի և խավարի ուժերի միջև:

Կհաղթեն այն ուժերը, որոնք հստակ նպատակ կընտրեն և կգործեն Տիեզերքի հզոր Ոգու «Մեծ Պլանի» շրջանակներում, էվոլյուցիայի ընթացքին համապատասան:

Հայ ժողովրդի հազարամյա ազգային ազատագրական պայքարը հայ ոգու, հայի տոկունության և ռազմավարական գործընկերների անմիջական խորհուրդներով և օգնությամբ, ի վերջո, կհասնի տրամաբանական հանգրվան` մե՛նք կլինենք մեր հայրենիքի, մեր հող ու ջրի լիարժեք տերերը:

Արթուր ՂԱԶԱՐՅԱՆ

Մեկնաբանություններ