Սամվել ՍԵՎԱԴԱ. Է՛հ, Վարպետ ջան, դու էլ գնացիր

13 տարեկան տղա էի: Սովորում էի Լենինականի Մերկուրովի անվան նկարչական դպրոցում:
Էդ տարիներին հնարավորություն չկար տեսնել, ծանոթանալ աշխարհում կերպարվեստի, գրականության և ընդհանրապես արվեստի բնագավառում տիրող բազմաձև ու բազմապիսի դրսևորումներին:
Մենք տեսնում էինք այն, ինչ հարմար էր գտնում սովետական կտրող-ծակող-խարտոցող-հարթեցնող գրաքննությունը: Այն էլ՝ սևուսպիտակ, խամրած-խանգրած թերթերի միջոցով:
...ԵՎ հանկարծ Լենինականի «Բանվոր» թերթի էջերում կարդացի, որ Ալեքսանդրիայից հայրենադարձված խմբերի հետ Հայրենիք է ժամանել գեղանկարիչ Հակոբ Հակոբյանը, որին բնակարան է հատկացվել Լենինականում, այն էլ` մեր կողքի փողոցում:
Հետագայում, երբ Գեղարվեստի ակադեմիայի ուսանող էի, նրան տեսա արդեն մայրաքաղաքում, ուր չխամրող հետաքրքրությամբ մինչև հիմա հետևում էի նրա ստեղծագործական ընթացքին:
Վերջին անգամ նրան տեսա անցած տարի էս ժամանակ: Անկեղծ ասած, դատելով նրա խոսքերից ու հատկապես նրա վերջին շրջանի գործերից, որ ես տեսա նրա արվեստանոց-բնակարանում, հնարավոր չէր մտածել, որ Մաեստրոն պատրաստվում է հեռանալ մեզնից:
Բայց մեզ տրված չէ դատել Աստծո գործերը...
Նա լուռ տքնեց ամբողջ կյանքում իր նկարակալի առջև ու թողեց արտակարգ ինքնատիպ մի արվեստ, որով կհպարտանան հետագա սերունդները:
Իսկ մեզ մնում է ասել.
- Լույսերի մեջ մնաս, ԼՈՒՅՍԻ՛ ՎԱՐՊԵՏ:

Մեկնաբանություններ