ԱՄՆ-ում պաշտոնապես գրանցված սատանայի եկեղեցին հելոուինը պաշտոնապես հռչակել է որպես իր գլխավոր տոն, որն ավարտվում է սև ծիսակատարությամբ։
Halloween-ի օրը համարվում է բոլոր սատանայապաշտական ուղղությունների պաշտամունքի և ծիսակատարությունների օր։ Այն մարդը, որը գիտակցաբար կամ անգիտակցաբար մտնում է Halloween-ի խաղի մեջ, ընդունում է սատանայի խաղի կանոնները։
Այդ տոնով չարը մարդկանց համար վերածվում է սովորական երևույթի։
Մահը, արատները, արյունը, վերքերը ներկայացվում են զվարճանքի տեսքով։
Փառաբանվում է անճոռնիությունը. որքան սարսափելի և տգեղ լինի հագուստը, այնքան ավելի լավ:
Փորձում են ցույց տալ չարի անպատժելիությունը. հանեցինք հագուստները, ամեն ինչ կարգին է, նորից կհանդիպենք։
Փառաբանվում են մութ ուժերը։
Այդ օրն աշխարհում ինքնասպանությունների թվի թռիչքաձև աճ է նկատվում։
Գովաբանվում է այն, ինչն Աստված գարշելի է համարում:
Լույսն ու խավարը, բարին ու չարը միավորելու փորձ է, խաղ չար ոգիների հետ։
Քրիստոնյաները չեն նշում հելոուինը և ոչ մի մասնակցություն չեն ունենում այդ սատանայական միջոցառմանը։
Եթե քրիստոնյաները դրա մեջ ինչ-որ զվարճալի բան են գտնում, դա արդեն սարսափելի է: Դա վկայում է այն մասին, որ մարդը չունի Տիրոջը լիովին նվիրված սիրտ:
Այդ օրը մարդիկ հագնում են վհուկների, սատանայի, մահվան, զոմբիների, կմախքների զգեստներ, արյունը նմանակող զգեստներ:
Ի՞նչը կարող է զվարճալի լինել դրանում:
Սատանայի եկեղեցու հիմնադիր Անտոն Լավեյն ասել է.
«Ես ուրախ եմ, որ քրիստոնյա ծնողները թույլ են տալիս իրենց երեխաներին տարվա մեջ գոնե մեկ գիշեր երկրպագել սատանային: Բարի գալուստ Հելոուին»։
Մարդի՛կ, հասկացե՛ք, երբ խավարի մեջ ուրախություն եք գտնում, դուք այդպիսով դևերին ձեր կյանք եք թողնում:
Մի՛ մասնակցեք խավարի գործերին և այդպես մի՛ հագցրեք ձեր երեխաներին: Դա դիվային միջոցառում է:
Հետևե՛ք Հիսուս Քրիստոսին՝ Սուրբ Տիրոջը։ Որովհետև իմացե՛ք, որ ոչ մի պոռնիկ, կախարդ կամ անմաքուր, կամ կռապաշտ ժառանգություն չունի Քրիստոսի և Աստծո Արքայությունում:
Հետևաբար, մի՛ եղեք նրանց հանցակիցը:
«Դուք մի ժամանակ խավար էիք, իսկ այժմ՝ լույսի որդիներ եք։ Եղեք լույսի որդիների պես...» ( Եփեսացիս 5:5, 7-8), հետևեք Սուրբի օրինակին, Ով կանչեց ձեզ, սուրբ եղեք ձեր բոլոր գործերում... (Ա Պետրոս 1.15):