Կիսաբաց է դուռդ վաղուց,
դատարկվում է տունդ,
դժգոհ էիր բաժին բախտից,
հեռացե՜լ էր քունդ:
Չես դադարում պանդուխտ լինել՝
երազե՜լ ես փոքրուց,
«Օտարն է քո հարազատը»՝
Դժդա՜ ես լսել մանկուց:
Մեր «սուրբ հացը» թարգմանելով՝
փոխեցիր և հա՜մը,
թեկուզ շուրջդ սարե՜ր, քարե՜ր՝
զգու՞մ ես քեզ տանը:
Դռան ճեղքից նայում եմ դուրս՝
ու՞ր է քո հետդարձը,
աղոտվե՜լ է հույսս թեպետ՝
չե՜մ հանգցնում լամպը:
Անահիտ Սահակյան