Այսօր Արարատի մարզում էինք: Աղջկաս կուրսային ֆիլմի նկարահանման համար վայր էինք ընտրում: Մեզ հետ էր նաև աղջկաս ֆիլմի պրոդյուսերը, ազգությամբ չինացի, ԱՄՆ-ի բնակիչ Էնդին: Շատ քիչ մարդկանց հանդիպեցինք, հիմնականում վաթսուն անց կանանց և տղամարդկանց: Ցավալի էր, երիտասարդության պակասն ակնհայտ էր:

Այս արտահայտությունը վերջին օրերին հաճախ ես լսում: Պատճառը գազի թանկացումն է, որը հանգեցրել է նաև մի շարք ապրանքատեսակների և ծառայությունների թանկացմանը: Երբ զերծ ես մնում զգացմունքայնությունից և փորձում ես երևույթը դիտարկել սթափ, հասկանում և ընդունում ես, որ այն, ինչ կատարվում է, ինչ- որ չափով օրինաչափ է: Գազն ու էլեկտրաէներգիան թանկացել են, ու տնտեսվարող սուբյեկտը նույնպես պետք է թանկացնի իր արտադրանքը կամ ծառայությունը, քանի որ թանկանում է դրանց ինքնարժեքը: Ու այդ ամենը պետք է փոխհատուցի շարքային սպառողը:

Պետք է արձանագրենք, որ ներկայումս ազգը տրոհված է երեք անհավասար մասերի: Ըստ այդ տրոհման հայաստանակենտրոն տրամաբանության, աշխարհում կան առաջին, երկրորդ և երրորդ տեսակի հայեր: Առաջին և երկրորդ տեսակի հայերն ապրում են հայկական իշխանությունների պայմանական վերահսկողության տակ գտնվող ներկայիս Հայաստանի տարածքում, որն ընդգրկում է ՀՀ-ն և ԼՂՀ-ն, իսկ երրորդ կարգի հայերն այդ տարածքներից դուրս բնակվող մեր բոլոր հայրենակիցներն են:

Քաղաքական գործընթացների մեջ կուսակցությունները, որպես գործիք, ժամանակին ունեին էֆեկտիվ դերակատարություն, եթե չասենք՝ վճռորոշ:

Համացանցում այսօր հանդիպեցի ֆեյսբուքյան օգտատերերից մեկի գնահատականին. «Մի՞թե պոռնկություն չէ գնալ մի քանի տարի առաջ զոհված զինվորի ծնողին հարցնել, թե ինչպե՞ս կնշեր ձեր որդին Վարդավառը, եթե կենդանի լիներ»:

Արտավազդ Փելեշյանը նկարահանում է «Մեր դարը» ֆիլմը`երկրային ձգողականությունը հաղթահարելու մասին: Մարդկության թռիչքների և անկումների պատմություն, տեխնիկական քաղաքակրթության գլխապտույտ վազք`առաջին սավառնակներից մինչև լուսնային վայրէջք: Եվ մարդը`այդ քաղաքակրթության երկաթե երիվարին հեծած:

Այսօր կեօրին համաժողովի հյուրերը «Անի» հյուրանոցից մեկնել են օդանավակայան: Մոլդովայի Հանրապետության խորհրդարանական փաստաբան տիկին Աուրելիա Գրիգորիուն դուրս չի եկել սենյակից և խմբի հետ չի մեկնել:

Պարզամիտ ժողովուրդ ենք: Մոռացած Մոսկվայի՝ Ադրբեջանին մեկ միլիարդի հարձակողական զենք վաճառելու հարցը, Չարիքի կայսրության ու նրա քղանցքից ամուր բռնած մեր իշխանիկների մունջ պահվածքի հանդեպ ատելություն, զայրույթ բորբոքելու փոխարեն մոլդավուհու վրա ենք թափում մաղձը:

Շատ տարօրինակ վիճակում ենք հայտնվել: Բոլորը բերանները ջուր են առել ու լռում են, ավելի ճիշտ, գերադասում են չխոսել: Խոսելուց էլ այնպես են հիմնավորում Ռուսաստանի կողմից Ադրբեջանին զենք վաճառելու փաստը, որ սիրտդ խառնում է: Ավելի հետաքրքիր է «Ռուսաստանի հայերի միության» վիճակը:

Տևական ժամանակ է, ինչ հայաստանյան քաղաքագետ-տեսաբանները փորձում են հիմնավորել այն տեսակետը, ըստ որի, ԱՄՆ-ի և Մեծ Բրիտանիայի քաղաքականությունը Թուրքիայի պարագայում վերջինիս ծավալապաշտական ախորժակների և ռազմական ակտիվության սահմանափակմանն է ուղղված: