Բոլորս ենք մտածում, որ ծնողապաշտ հայ և ծերանոց հասկացություններն անհամատեղելի են: Ցավոք, այդպես չէ: Ցավոք, կան դեպքեր (վերջին դեպքի մասին օրերս տեղեկացա), որ մարդը ծնողին, երբեմն էլ ծնողներին տարբեր անհեթեթ հիմնավորումներով ուղարկում է ծերանոց, ինքը անհոգ ապրում, խնջույքներում էլ առաջին բաժակը բարձրացնում է ծնողների համար, հաճախ պարծենում իր ծագմամբ, դաստիարակությամբ, կրթությամբ` անտեղյակ, որ ծնողը կարոտից, սպասումից օր-օրի մաշվում է ու դանդաղ մահանում` բնավ անտեսելով, որ սերը ծնողի համար բոլոր առաքինությունների հիմքն է:

Մենք միասին մի ամբողջ կյանք ենք ապրել։ Հիմա հետ նայելով ու հասնելով ակունքներին, կարող ենք ասել, որ մեր բաժին գրական կյանքը մեր հոգևոր եղբայրությունն էր, որ մենք առատորեն հեղել ենք կյանքի բոհեմներում, բայց մեզանից կերպարներ չենք կերտել, մենք խորշել ենք սնափառությունից, որն ի սկզբանե գրական միջակության պատյանն է եղել, ատելությունից ու ստորաքարշությունից, որն ավերել է գրական կյանքն ապաքինելու ու նորոգելու ամեն մի փորձ։

Արամայիս Սահակյանին հրաժեշտ տալու օրը դու խոսք ու զրույցի մեջ մի բան ասացիր, որ էն ժամանակ ես ուշք չդարձրի, բայց հիմա դա վերհիշում եմ. «Վերջերս միայն այսպիսի տեղերում ենք հանդիպում,-ասացի,-լավ չէ, Վրեժ, հիմա էլ հո ամբողջ օրն աշխատանքի չես, մեկ-մեկ երևա, է՛լի, մանավանդ նոր գիրքդ էլ հլա չես տվել ինձ»:

Տարոնական ոգու և արևմտահայության ճակատագրի ու կարոտի գրականության ամենածանր կորուստը Մուշեղ Գալշոյանից հետո ՎՐԵԺ ԻՍՐԱՅԵԼՅԱՆՆ է:

Հիացած եմ Դանիայի ֆուտբոլասերների պահվածքով: Զգում ես, որ մշակույթ է ձևավորվել, զգացվում է քաղաքացին` կիրթ քաղաքացին, որին չես նկատի նույնիսկ եվրոպական որևէ այլ երկրի մարզադաշտում:

Այսօր ևս մեկ անգամ ականատես եղանք 2011-12-ին հոյակապ մրցաշրջան անցկացրած Հայաստանի ֆուտբոլի ազգային հավաքականի իսպանա-իտալական խաղաոճով ֆուտբոլին՝ իր ամբողջ հրապուրանքով: Թե՛ պաշտապաններն էին անձնուրաց ու խելացի խաղում, թե՛ հարձակումն էր հստակ ու ճշգրիտ (ընդհանրապես, Մովսիսյան- Մխիթարյան- Արազ եռյակը փայլում էր):

Դժվար է ամեն ինչ սկսել զրոյից, մանավանդ որ նախկին արածդ ավարտվել է արյունով: Հիմա արդարանալու, ձախողման պատճառների փնտրտուքների մեջ սխալվելու հավանականությունը, որ վաղը նույնը չես անելու, ավելի մեծ է, որովհետև ամեն մեկին թվում է, որ պարտությունն իրենից դուրս է, ու ինքն է միայն հաղթանակի դափնին կրողը:

Վերադարձա Մոնսերատ Կաբալիեի համերգից: Քաղաքականացված առօրյայից ամեն օր չի, որ հաջողվում է պոկվել ու գնալ հոգիդ վերականգնելու, բայց փոխարենը հայտնվեցի մի համերգի, որից սկսեց հոգիս նվալ: Այն փաստը որ Մոնսերատը բավականին մեծ տարիք ունի, և առանձնապես բան չէի լսելու, ես դա գիտեի մինչև համերգ գնալը:

Այսօր ՌԴ Դաղստանի հանրապետության Դերբենտ քաղաքում պետք է տեղի ունենար երկրամասի հասարակության բողոքի հանրահավաքը ընդդեմ Դերբենտ փողոցներից մեկը Հեյդար Ալիևի անվամբ անվանակոչելուն: Ինչպես հայտնի է, Բաքվի իշխանությունները նավթադոլարների միջոցով հնարավոր ամեն ինչ անում են աշխարհի տարբեր երկրներում ժողովուրդների թշնամի ու մարդատյաց Հեյդար Ալիևի անունով կոչել պուրակներ և փողոցներ, տեղադրելով նրա արձանն ու Ադրբեջանի Հանրապետության դրոշը:

Հունիսի 9-ին՝ Երեւանում, Ալ. Սպենդիարյանի անվան օպերայի և բալետի ակադեմիական թատրոնում տեղի կունենա աշխարհառչակ սոպրանո, օպերային արվեստի անկրկնելի դիցուհի Մոնսերատ Կաբալիեի համերգը: