Գերտերություններն օգտագործում են Հայաստանի իշխանություններին իրենց նպատակների համար, այդ ճանապարհին փափուկ բարձ են դնում անհայրենիք տականքների գլխի տակ...
Ցեղասպանության օրն է, Տավուշում գյուղեր ենք նվիրում թուրքերին, երկրաքանդների հետ խնջույքներ ենք անում և տրնգի պարում:
Հիմա էլ, ըստ օդում կախված լուրերի, այս պատուհասները Սյունիքում ուղղաթիռով դաշնամուր են տարել Խուստուփի լանջ...
Մենք դեռ տաք ենք ու չենք զգացել, որ 21-րդ դարում էլ ենք ցեղասպանություն տեսել, այն էլ՝ պետության (թեկուզև՝ չճանաչված) առկայության պայմաններում։ Դա մեր մեծագույն ամոթն է...
Հնարավո՞ր է արդյոք ազատվել այս իշխանությունից:
Բազմաթիվ բարդացնող պատճառներ կան, որոնք երկար կարելի է թվարկել, և դրանցից յուրաքանչյուրն իր դերն ունի այն գործում, որ այս իշխանությունն իր ուզածն անում է մեզ հետ...
Տավուշի մարզում թափ առնող ընդվզումը խոսում է այն մասին, որ ազգն այլևս զզվել է անընդհատ զիջելուց, անընդհատ կորցնելուց։
Սա նաև խոսում է այն մասին, որ այլևս միակողմանի զիջումներն անընդունելի են հայ ազգի համար...
Այս դավաճանական վիճակում ես, անկեղծ ասած, չգիտեմ՝ ինչ է հնարավոր անել։ ՈՒստի կներեք, որ խոսելու եմ մեկ այլ հարցի մասին՝ նկատի առնելով Սամվելի գործի շուրջ օրեր առաջ արձանագրված լայն հանրային համախմբումը։
Տավուշում սահմանազատման ու սահմանագծման արդյունքում 4 գյուղ հանձնելու առնչությամբ փոխվարչապետի ստորագրության լուրը Ադրբեջանում հասկանալիորեն անասելի տոնակատարության առիթ է դարձել:
1920 թ. թուրքական պետության հիմնադիր Քեմալ Աթաթյուրքը գրում էր, որ «Կովկասյան պատը պետք է վերացնել», այլապես Թուրքիան պաշտպանվելու հնարավորություն չի ունենա և չի կարող զարգանալ։