Այսօր քաղաքագետ Ստեփան Գրիգորյանն ասել է, որ խորհրդարանական ընտրություններում պարտություն կրած ընդդիմությունը պետք է դուրս գա քաղաքական դաշտից։ Քաղաքագետը ճիշտ դիտարկում է արել, միայն մի տարբերությամբ։ Ոչ թե ընտրությունում պարտվող ուժերը մշտապես պետք է զիջեն քաղաքական դաշտը, այլ այն ընդդիմությունը, որը կոնկրետ այս ընտրություններում մասնակցել է պայքարին։ Վերջիններս այնքան «մաշված» են ու հանրային կյանքին անպիտան, որ նրանց առկայությունը միայն դժվարեցնելու է նորերի մուտքը։
ՀԱԿ-ից միայն Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ստվերն է մնացել, այն էլ հարց է, թե նրան այսուհետ ակտիվ քաղաքականությունը կձգի՞, թե՞ ոչ։
Քաղաքական ուժը, որպես այդպիսին, այլևս չկա։ Ընդամենը մի քանի քաղաքական գործիչների ուսերին է մնացել «խաչը» տանելու ծանր բեռը, նրանք էլ ինչքան կդիմանան, դժվար է ասել։ Չնայած եղած անվանափոխություններին, ՀԱԿ-ին մարդիկ մինչև հիմա էլ նույնացնում են ՀՀՇ-ի հետ։ Սրա լավագույն օրինակը քարոզարշավի ժամանակ մարդկանց դիտարկումներն էին։ Երբ Արամ Մանուկյանին մի տարեց մարդ զայրացած ասում էր. «Բոլոր կուսակցություններն էլ սերվել են ՀՀՇ-ից, բոլորն էլ թալանեցին, կերան էս երկիրը։ Իմ ստանոկը բարձան պարսիկի մեքենան ուղարկեցին...»։ Ճիշտ է, խոսքերի իրական հասցեատերը Արամ Մանուկյանը չէր, բայց տպավորությունն այնպիսին էր, որ ՀՀՇ-ից հազիվ էր մեկն «ընկել» այս ծերունու ձեռքը։ ՀՀՇ-ՀԱԿ-ը մարդկանց աչքում վաղուց, մեղմ ասած, անհետաքրքիր է դարձել։ Չնայած հանուն արդարության պետք է ասել, որ ՀԱԿ-ը քաղաքական թիմ է, բայց արդեն բավականին «մաշված»։
Նոր ծնված, բայց արդեն «դարն ապրած» ՕՐՕ դաշինքը պետք է օր առաջ լքի քաղաքական դաշտը։ Այս ուժը քաղաքականությանն ու հանրությանը ոչինչ չի խոստանում, ոչինչ չի տալիս։ Սա մարդկանց մի խումբ է, որոնք նեղացած են օրվա իշխանություններից և ուզում են ամեն կերպ «վրեժ» լուծել։ Խոսքն առաջին հերթին երկու «Օ»-երի մասին է։ Քինախնդրությամբ ու թույնով քաղաքականություն չեն մտնում, վտանգավոր է։ ՈՒ վտանգավոր է բոլորի համար, առաջին հերթին` իրենց։ Այս դաշինքը ոչ մի կապ չունի քաղաքական կյանքի հետ։ Այս ուժի մասին երկար կարելի է խոսել, բայց չգտնել գեթ մեկ հիմնավորում, որ ՕՐՕ-ի լիդերները պետք է զբաղվեն քաղաքականությամբ։
ՀՎԿ-ՕԵԿ-ից հանրությունն իսկապես հոգնել էր ու արդարացիորեն դուրս թողեց խորհրդարանից։ Նույն դեմքերն ու նույն հռետորաբանությունը ձանձրացրել էր մարդկանց։ Նրանք բավական երկար մնացին քաղաքական հարթակում՝ զարմանալիորեն «կուտ» չգնալով երբեմն-երբեմն այս դաշտից մյուսը «թռչելուց» հետո։ Նրանց մեկ իշխանություն, մեկ ընդդիմություն լինելն ընտրությունների այսպիսի արդյունքով ցույց տվեց հանրության վերաբերմունքը։ Եթե նորից պետք է քաղաքական ակիտվ կյանք ունենա այս ուժը, առնվազն պետք է շատ սրբագրումներ անի իր ձեռագրում։ Սակայն դրանից հետո էլ դժվար է ասել` հանրությունը կվստահի՞ նրանց, թե՞ ոչ։
Այսուհանդերձ, որքան էլ «երեսի զոռով» այս կամ այն ուժը խցկվի քաղաքականություն՝ առանց քաղաքականության, եթե դա նրա տեղը չէ, երկար կյանք չի ունենա։
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ