Բելգիական Խենթ (Gent) քաղաքում բնակվող մեր հայրենակից Կարինե Մելիքսեթյանը օրերս` նոր ուսումնական տարվան համընթաց, «Նոր ֆլամանական դաշինք» ( N-VA) կուսակցության կողմից` Բելգիայում ինտեգրվող օտարազգիների հետ կատարած մեծածավալ աշխատանքի համար արժանացել է «Էբոնոսե ուղի»(Ebbenhouten Spoor)` 11-րդ անգամ շնորհվող մրցանակի: Վերջին անգամ մրցակակ շնորհվել էր յոթ տարի առաջ՝ 2016թ.: Դա այն պարգևն է, որը N-VA-ն շնորհում է արդեն ինտեգրված իր երկրի նոր անդամին, ով հատուկ ներդրում է ունեցել հասարակության մեջ և ինքն է մեծ հաջողություն ապահովվել այս ասպարեզում, ապացուցել, որ ինտեգրումը կարող է հաջողության բանալի լինել շատերի համար: Կարինե Մելիքսեթյանը , երբ հիմնեց «Մարիամ» շահույթ չհետապնդող հետդպրոցական ուսումնական կենտրոնը, չէր էլ պատկերացնի, որ գործ է ունենալու մեծաքանակ ներգաղթյալների և անապահով ընտանիքների երեխաների ուսման, լեզվական թերությունները շտկման և Հոլանդերենի իմացությունը զարգացնելու վրա:

Գժվելու ազգ, գժվելու ժողովուրդ, գժվելու վիճակ, և ընդհանրապես՝ գժվելու ժամանակներ են:

֊Իմ հայրենի ՏԵՂ գյուղը, կրակի տակ էին առել թուրք ազերիները։ Հեռահար թնդանոթներով հարվածում էին գյուղի շինություններին ու տներին: Վնասները շա՜տ-շատ էին:

1915 թվականի ապրիլն է։ Կ.Պոլիսը արթնանում է սովորականի պես։ Հայերը առավոտ կանուխ բացում են իրենց ոսկերչական զարդերի խանութները, գործավորներին սուրճի ետևից ուղարկում, հանգիստ, ծանր ու մեծ նստում փափուկ բազմոցներին ու մատները թքոտելով թերթում առևտրի մատյանները։

Իսկ ինչու՞ փորձել իրերը կոչել ուրիշ անունով. դրանից իրերն հո չե՞ն փոխվելու...

Գիշերը լուսանում էր, ծանր գիշեր էր։ Առավոտվա սառը քամին փչում էր լուսամուտիս գոգին։

Գիտեմ, որ այսօրն ու ժամը այլ հրամայականներ ունեն, և մեր գրառումներն ու մտահոգությունները բացառապես Արցախն ու արցախահայերը պիտի լինեին, բայց նաև մի հարցի շուրջ կուզեի խոսել: Այսօր ուսուցիչները օտար լեզուներից կամավոր ատեստավորման էին մասնակցում...

Մի պուտ արյուն էր՝ կաթաց փշալարին, դարձավ իշխանություն...

Դատա՜րկ, դատա՜րկ, դատա՜րկ, ծիծա՜ղ, ծիծա՜ղ, ծիծա՜ղ, կատա՜կ, կատա՜կ, կատա՜կ, լքված, լքված ծիծառ...

Շա՞տ է ցավում, Երկի՛ր, իմ դիմացկուն տղա, իմ դյուցազուն տղա, բախտդ տուր իմ երգին։