Ես հաճախ եմ մտածում էֆեկտիվության մասին, լինի դա անհատի, ընկերության կամ պետության մակարդակում։ Բիզնես աշխարհում մի հայտնի արտահայտություն կա. «Մշակույթը նախաճաշին կուլ է տալիս ռազմավարությունը»։ Այսինքն, կազմակերպության կամ պետության ներքին մշակույթը միշտ ավելի ուժեղ է, քան ցանկացած ռազմավարություն, որքան էլ որ այն խոստումնալից կամ հիմնավորված թվա։ Սակայն կարևոր է հասկանալ, թե ինչ է նշանակում «մշակույթն» այս համատեքստում:

Հետո, երբ կապույտ տերեփուկը դաշտում Սմքած կոծոծ դառնա, Եվ քամին սվսվա անկոչ, վայի գույժի ձայնով,- Ավա՜ղ՝ պոետը հեգ ի Տեր մարեց ահա, Վախկոտ բողոք շրթին ՈՒ անընկեր:

Ռուսաստանից եկած մի ծրագրավորող, ՈՒկրաինայից եկած մի դասալիք «Բարեկամություն» կանգառում երթուղայինի վարորդին հարցրին. -Հայրենիք հասնու՞մ եք։

Արվեստագետ, ազգագրագետ ՍԵՐԻԿ ԴԱՎԹՅԱՆԸ մագադանյան աքսորից հետո թվով ութ՝ գիտական լուրջ ուսումնասիրություններ գրեց՝ հայկական ասեղնագործության, ժանյակի, կարպետի ու գորգի, կիրառական արվեստի այլ ոլորտների մասին:

Բաբո ջան, հլա գլուխդ վեր բարձրացրու ու կարդա 6-րդ դասարանի «նոր չափորոշիչներով» կազմված «միջազգային հանրության» համար տպագրված ԻՄ ՀԱՅՐԵՆԻՔԸ դասագրքի «ԲՈՎԱՆԴԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ»։

Գիրքը կոչվում է «Իմ հայրենիքն ու աշխարհը», այսինքն գլխավոր բովանդակությունը պետք է լինեին Հայաստանն ու հայերը, իսկ աշխարհը այդ համատեքստում, բայց ի՞նչ կա այս «դասագրքում» հայերի ու Հայաստանի մասին, ոչինչ կամ գրեթե ոչինչ։

Ձեռքիս մեջ՝ հուշերիս հողմաշուք մի պատկեր, խնամքով պատռված Շուշիիս ալբոմից, գրպանում՝ կիսատված տուփի մեջ ծխախոտ, դրամի մնացորդ, կարծես թե՝ մի մոմի։

Քեզ դուրս նետեցին, դու էլ ու՞մ ես պետք Պտույտների մեջ այս անհայրենիք, Հիշողության տաք հովերը երբեք Չեն դառնալու էլ երազ ու տանիք:

Դուք դրել, 8-րդ դասարանի պատմությունից եք խոսում... Այ պատմագետներ, ԳԱԱ պատմության ինստիտուտ, առհասարակ, ուսուցիչներ, մասնագետներ, ձեն-ձուն հանեք...

Շնորհակալ եմ, սիրելի Վարպետ, որ Ձեր ստեղծագործական կյանքի լուսաբանման չափազանց պատասխանատու աշխատանքը վստահեցիք ինձ: