Վերջերս աղանդավորները լուռումունջ գնում են բանակ, բայց հետո տեղեկանում ենք սպանությունների, ինքնասպանությունների և սահմանն անցնելու մասին: Անցյալ տարի էլ մեկը իբրև մոլորվել էր, հետո առոք-փառոք վերադարձավ, ասես գործուղման էր գնացել: Բանակի և Ազգային անվտանգության ծառայությունները արդյոք ծանո՞թ են մեր զինծառայողների ու զինվորների կենսագրությանը. ա) մինչև բանակ զորակոչվելը ինչ հետաքրքրություններ են ունեցել նրանք, կրոնա-դավանանքային-աղանդավորական ինչ դաշտում են եղել, բ) արդյոք բարոյահոգեբանական համապատասխան և լիարժեք պատրաստում անցե՞լ են նրանք՝ մինչև սահմանապահ դիրքերում հայտնվելը, գ) բոլոր դեպքերում, պետք է պատասխանատվության կանչվեն սահմանն անցած զինվորի և, տվյալ դեպքում, փախուստի պատրաստվող զինվորի ծնողները: Իսկական հայ զինվորը չի կարող կյանքի ապահովություն փնտրել մի թշնամու մոտ, որը Սումգայիթի, Բաքվի, Կիրովաբադի և այդ վարչական տարածքի այլ հայաբնակ վայրերում ու Արցախի տարածքում՝ Մարաղայում, Շահումյանում, Գետաշենում և այլուր բարբարոսաբար կոտորել է հայերին՝ մեր ու մանուկ հաշվի չառնելով, կացնով քնած հայ սպա է սպանել: Իսկ այս երիտասարդը վստահ է եղել, որ իրեն ընդունելու են պատշաճ վերաբերմունքով, դա պարզ երևում է... Սա կազմակերպված դավադրություն է: Այսօր բանակում զինվորների մեծ մասը հեռախոս -ֆեյսբուք- համացանց ունի, և բացառված չէ, որ դրանց հետ նաև դիվերսիոն կապեր են ստեղծում հակառակորդի համապատասխան ծառայությունները՝ խոստանալով ապահով կյանք և տեղափոխում երրորդ երկիր: Սա շատ վտանգավոր նախադեպ է: Մեր թշնամին փորձում է մեր բանակը ներսից քայքայել: Մենք իրավունք չունենք այս դիպվածին թեթև նայելու: Բանակի և Ազգային անվտանգության ծառայությունները պետք է շատ զգոն լինեն:
Մարի ԲԱՐՍԵՂՅԱՆ-ԽԱՆՋՅԱՆ