Հոկտեմբերի 7-ի վաղ առավոտյան պաղեստինյան ՀԱՄԱՍ («Իսլամական դիմադրության շարժում») քաղաքական, կրոնական և ռազմական կազմակերպությունն Իսրայելի դեմ սկսել է «Ալ Աքսա փոթորիկ» ռազմագործողությունը:

Նախ սխալ է անգլո-ամերիկյան տանդեմ ձևակերպումը: ԱՄՆ-ն ունի ի՛ր շահերը, Անգլիան՝ ի՛ր: Այդ շահերի մեջ հաճախ կա խոր անջրպետ: Անգամ թշնամանք:

Իսրայելն իր ռազմական ներուժով կարող էր առնվազն մի քանի անգամ ոչնչացնել «ՀԱՄԱՍ» շարժումը, բայց չարեց, որովհետև Իսրայելին ավելի ձեռնտու է պարբերաբար՝ երկու-երեք տարին մեկ, սադրանքներ կազմակերպելը, որին հաջորդում են, այսպես կոչված, «հակաահաբեկչական գործողությունները» Գազայի հատվածում, քան «ՀԱՄԱՍ» շարժման հետ հարցը մեկընդմիշտ փակելը։

Ժամանակակից պետությունների անվտանգության, կայուն զարգացման ու հեռանկարային հարցերը մեծապես կապված են տվյալ երկրի արտաքին քաղաքականության հետ:

Արցախից վերջին դուրս եկողներից եմ։ Այդ օրերը մի բառով կարելի է անվանել մղձավանջ։ Թե ինչ տանջալից, անմարդկային օրեր էին, գուցե ոմանք մի օր գրեն, պատմեն այդ մասին, բայց ես ցանկություն չունեմ հիշելու դժոխային այդ տանջանքերը, հայրենի գյուղից մազապուրծ փախած ու Ստեփանակերտի կենտրոնական հրապարակում բաց երկնքի տակ օրեր լուսացնող մարդկանց դժոխային ապրումները, երբ ազ-երը չորս կողմից պաշարել էին Ստեփանակերտը, քաղաքի ծայրամասերում էին արդեն, անգամ նրանց տեսել էին «Ղարաբաղ Տելեկոմի» շենքի մոտ։

Եվրոպան դարձավ ծերերի տուն, թանգարան: Այնտեղ այլևս չկա քաղաքական կամք : Եվրոպան դարձել է Միացյալ Նահագների կավատը:

Առավոտվանից լուրեր են ստացվում, որ Իսրայել-Պաղեստին նոր պատերազմ է սկսվել։

Ինչպե՞ս մնալ քարտեզի վրա, չդառնալ պահանջներ կատարող կողմ և խաղաղություն պարտադրել, այլ ոչ թե մուրալ։ Առաջին հայացքից, այո՛, շատ բարդ ու անլուծելի թվացող խնդիր է։ Նախորդ իմ գրառման հետ կապված եղան կարծիքներ, որոնք հանգում էին այն մտքին, որ Հայաստանն ի զորու չի որևէ կերպ հարվածել ու վնասել Ադրբեջանի նավթագազային խողովակաշարերը, քանի որ դա կհարուցի աշխարհի հզորների ու Ադրբեջանի կոշտ հակազդեցությունը։

Привет. Меня зовут Арцах, и мне сейчас очень больно. Если честно, мне больно уже несколько десятков веков, но сейчас — особенно.

Ի վերջո, Արցախը միացավ Հայաստանին. Ի՜նչ մեծ ծաղր ու ճակատագրի հեգնանք: Բայց արդյո՞ք 88-ին մեր ուզած միացումը սա էր: Եթե միայն գլխներիս գալիքն ու այս վերջն իմանայինք…