Ինչպես երևաց առաջին մասում նկարագրածից, իրադարձություններն աստիճանաբար դուրս էին գալիս վերահսկողությունից, և էստեղ առաջ է գալիս մյուս զուգահեռը: Նիկոլենք էլ ամեն ինչ անում են, որ Ռուսաստանը մտնի մեր տարածաշրջանում ակտիվ պատերազմական գործողությունների մեջ...
Չկա, որովհետև, 1994 թ. ապրիլի 15-ին, երբ ԱՊՀ պետություններն ընդունեցին Հռչակագիր տարածքային ամբողջականության և սահմանների անձեռնամխելիության մասին, ՀՀ նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը հրաժարվեց ստորագրել Հռչակագիրը:
Երբ քարոզարշավից առաջ քննարկում էինք հնարավոր տարբերակները, հիմնական սցենարն այն էր, որ Փաշինյանի համար ընդունելի ընդդիմությունը լինելու է այն թեկնածուն, ում դարձնելու են քննադատության թիրախ՝ դրանով բարձրացնելով նրա ձայների քանակը:
Օրերս G20-ի գագաթնաժողովին հայտարարված «Մերձավորարևելյան միջանցքի» նախագիծը լուրջ վտանգ է ներկայացնում Թուրքիայի գեոռազմավարության համար՝ հաշվի առնելով նախագծի լոգիստիկան:
Ամենայն հավանականությամբ, այս անգամ էլ խուսափեցինք պատերազմից, ավելի ճիշտ, հետաձգեցինք։ Եվ դրա դիմաց վճարեցինք ուկրաինական այցով և հակառուսական դեմարշերով։
«Մոտ 30 տարի մենք ենթարկվեցինք էթնիկ զտումների և օկուպացիայի, բայց թվում էր, թե մենք ենք ագրեսորը։ Եվ լրատվամիջոցների լուսաբանումների, ինչպես նաև, ինչպես արդեն նշեցի, քաղաքական դրդապատճառներով հաղորդագրությունների ու որոշումների արդյունքում մենք դարձանք միջազգային պատժամիջոցների օբյեկտ...