Ինձ մի բան է հետաքրքրում. եթե Պրահայի համաձայնությունը փաշինյան նիկոլի և հայ ժողովրդի մյուս բարեկամների միջև հայտնի էր արդեն մոտ մեկ տարի, թեպետ գոնե ինձ մոտավորապես պարզ էին դրա կատաստրոֆիկ հետևանքները, այսինքն՝ եթե դու ասում ես, որ Ղարաբաղը իմը չէ, կամ Ղարաբաղն էնքանով է իմը, որքանով, ասենք, Լոտարինգիան, ապա հենց դու ես Ալիև էֆենդուն իրավունք և արդարացում տալիս երեկվա գործողություններն իրականացնելու, և էֆենդին գործել է բացարձակապես միջազգային իրավունքի և նորմերի սահմաններում՝ հակաահաբեկչական օպերացիա անցկացնելով իր տարածքում, զինաթափելով ապօրինի զինված միավորումները:
Թողնենք մի կողմ ժողվարչապետի դեմագոգիան և արևմտյան շկոլայի այլ սպեկուլյացիաները, որոնց դա լավ տիրապետում է, հիանալի սովորեցրել են դրան (Ղարաբաղի անունից բանակցելու մանդատ չունեմ, բայց Ղարաբաղը հանձնելու մանդատ ունեմ, որովհետև Քոչարյանը սենց, Սարգսյանը նենց, Պուտինն էլ տենց, Ալմաթիի դեկլարացիան Տեր-Պետրոսյանն է ստորագրել, ինձնից առաջ Արցախը Քոչարյանն է ճանաչել կամ Սարգսյանը և այլն), պառլամենտական ընդդիմությունը ինչո՞վ էր զբաղված այս մեկ տարին: Դժվա՞ր էր կռահել սրա թշնամական, ցեղասպանական մտադրությունների մասին:
ՇԱՏ ԴԺՎԱ՞Ր ԷՐ ՀԱՍԿԱՆԱԼ, թե սրա վերջը ինչ է լինելու:
Չկայի՞ն միջազգային իրավունքի մասնագետներ, քաղաքականությունից գոնե մի քիչ հասկացողներ: Չեմ կարծում, որ չկային՝ բոլորն էլ կային, ամեն ինչն էլ կար:
Լավ, բա սրանք փայ էին մտա՞ծ ժողվարչապետի հետ:
Մեկը կմեկնաբանի՞ Ազգային ժողովի ընդդիմության այսօրինակ հանցավոր անտարբերությունը, որն իրականում, եթե անկեղծ ասենք, ավելի մեծ հանցանք է պարունակում, քան ամենայն հայոց ժողվարչապետի արածը:
Արտյոմ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ