Հայերը բողոքոմ են, որ ռուսները չեն օգնում Արցախին։ Իսկ ի՞նչ ենք արել մենք։ Մենք դավաճանել ենք մեր հավատարիմ դաշնակցին, Թուրքիային և Արևմուտքին բերել ենք Ռուսաստանի թիկունքը։ Մենք մոռացել ենք, որ առանց Ռուսաստանի Հայաստանը նույնիսկ մի օր չի գոյատևի։ Այսօր թուրքական տանկերը 30 կիլոմետր են հեռու Երևանից։

Սա Նիգերի նախագահ Բազում Մոհամեդն է: Վերջինս Ֆրանսիայի բարեկամն է և դաշնակիցը: Բազումը սիրում է Նիգերը և այն չի համարում դժբախտ ու դժգույն:

Նիկոլ Փաշինյանն արդեն չի զսպում էմոցիաները և բացահայտում է իր դավաճանական գործողությունները. դա խոսում է անելանելիության մասին, որն էլ իր հերթին մի շարք շարժառիթներ ունի:

Մի քանի անգամ, տարբեր հարցադրումներում կրկնելով, որ Հայաստանը «կոնֆրոնտացիոն ռեժիմ»-ով չի կարող զարգանալ, Նիկոլը կրկին մանիպուլացնում ու մարդկանց ուղղեղները լվանալու իր գործն է անում:

Նիկոլի կնոջ թերթից նրան հարց է տրվում 2025-ին ռուսական խաղաղապահ ուժերի հեռացման վերաբերյալ: Պատասխանում է, որ ռուսական պետական կառույցում որոշում է կայացվել, որ այդ ուժերն այնտեղ են արցախցիների անվտանգությունն ապահովելու նպատակով:

Ինչ էլ, որ հիմա ներկայացնեմ, բոլորդ էլ գիտեք: Ավելիով գիտեք: Ստորև ներկայացնում եմ Արցախի հարցի հետ կապված՝ 3 պնդում, 3 ցավալի փաստ և լուծման 3 տարբերակ:

Ես ու իմ չորս տարեկան տղան` Դանին, ում շատերդ մոտակա կամ հեռակա գիտեք ու սիրել եք, մի շաբաթ է կռվում ենք ու ինքը հաղթում է: Դանին ասում է. - Ես հնդիկ եմ, հայ չեմ:

«Օտարները Հայոց կղզի կկոչեն. հոն ամեն ինչ հայկական է և հայ անունին համար: Աղոթքի հետ՝ աշխատանք, առաքինության հետ՝ հայրենասիրություն, հավատքի հետ՝ գաղափարական սևեռակետ, և միշտ Հայաստան, ամեն ինչ Հայրենիքին համար, հայ ժողովուրդին համար...»,-ահա այսպես էր Մխիթար Սեբաստացին բնութագրում Վենետիկի Սուրբ Ղազար կղզին, որտեղ երկար դեգերումներից հետո իր իսկ գերմարդկային ջանքերի և անլուր տառապանքների գնով հիմնադրված միաբանությունը՝ հոգևոր, ուսումնակրթական, գիտական և մշակութային այս կազմակերպությունը, պիտի դառնար լուսավորության փարոս՝ իր ճառագայթները հասցնելով աշխարհի բոլոր այն վայրերը, ուր հայեր էին ապրում՝ դեպի հայկական գաղթօջախներ և Հայաստան:

Իմ ծանոթությունը ճանաչված բանաստեղծ-նկարիչ Արևշատ Ավագյանի հետ սկսվել է գրող-ընթերցող կապով, երբ 1967 թ․ անվանի գրող Վարդգես Պետրոսյանի նախաձեռնությամբ, հիմնադրվեց «Գարուն» ամսագիրը, որի էջերում տպագրված նշանավոր հայ բանաստեղծների, արձակագիրների ստեղծագործությունների շարքում հանդիպեցի նաև Արևշատ Ավագյան անվանը՝ ընթերցելով նրա «Հողածին ու հողաբույր․․․երկինքոտ» բանաստեղծությունները։ Տարիներ շարունակ «Գարուն» ամսագրի և «Ավանգարդ» թերթի էջերից չիջավ նրա անունը, բանաստեղծը նաև ամսագրի պոեզիայի և արձակի բաժնի վարիչն էր, խմբագրի տեղակալը։

Նոյի դամբարանը գտնվում է Նախիջևան քաղաքի հարավային կողմի գերեզնամատանը՝ Նախիջևանի հին բերդի տարածքում։ Գոնափոր երկհարկանի կառույց է եղել, որի մասին տվյալներ են պահպանվել մինչև 1950-ական թվականները։