Դավիթը ծնվել է 2001թ. սեպտեմբերի 16-ին Գյումրի քաղաքում։ 2015 թ. ընտանիքը տեղափոխվել էր ՌԴ մշտական բնակության։ Սակայն 2019-ին ըմբշամարտիկը վերադառնում է Հայաստան` հայրենիքին պարտքը տալու: Մեծ ոգևորությամբ է իր ծառայությանն անցնում Արցախի Հանրապետության Պաշտպանական բանակի Մատաղիսի զորամասում։ Մինչ այդ վերապատրաստվելով և ստանալով կրտսեր սերժանտի կոչում։

Հասկանալի էր, երբ 2020 թ. պատերազմի ընթացքում Հայաստանում գործող ինտերնետային և բջջային կապի օպերատորները սահմանափակեցին (զրոյացրեցին) «az» դոմենի ներքո գործող կայքերի հասանելիությունը:

Նոյեմբերի 17-ին Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի «Գարեգին Ա» կրթական կենտրոնում, Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Երկրորդ Ծայրագույն Պատրիարք և Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի հանդիսապետությամբ, տեղի ունեցավ շքանշանների հանձնման արարողություն:

Սույն թյուրիմացությանը կոչում են «պոչիկով սամվել», անձնագրով սրա վերնագիրը «սամվել մարտիրոսյան» է: Սակայն սրան կարելի է կոչել նաև ականջօղիկով սամվելիկ կամ անգամ սամվելուհի, քանզի ականջօղը մեկ այլ բան էլ է հուշում, շատ հնարավոր է, որ սա նաև պեդերաստ է, այսինքն, բաբաջանյան արմանը, ԱԽՔ գրիգորյան արմենը կարող են սրան դիտարկել, եթե ոչ կյանքի կես, ապա գոնե նվիրված սեռական զուգընկեր:

14-րդ դարից գերիշխող վաշխառուական կապիտալը, որն ընկել է անհույս գերճգնաժամի մեջ, հոգեվարքային մոլեռանդությամբ սպառնում է աշխարհին իր տեխնոլոգիական գործիքներով, ահռելի ֆինանսներով ու վարչական լծակներով։ Փորձում է տանել թվային ստրկության, կենսաբանական արմատական, բայց արհեստական միջամտության և «կառուցել» անազգ, անհավատ, անսեռ, առանց սեփականության ու միջին խավերի հասարակություն դեռ 20-րդ դարում կանխագուշակված օրուելյան անասնաֆերմա` ինքլյուզիվ կապիտալիզմ կամ new normal հասարակարգ անվամբ։ Մյուս կողմից անբավարար գլոբալիզացված աշխարհն է, որը համառորեն պայքարում է տեսակի պահպանման համար։

Գործերի բերումով ահա շուրջ երեք տարի այցելում եմ մայրաքաղաքի բուն կենտրոնում գտնվող, բավականին զուսպ, սակայն ներկայանալի բրենդով հանրությանը ներկայացող «ԱրմՍվիսբանկ» ՓԲԸ: Այցելում եմ թե՛ օրվա ընթացքում և թե՛ աշխատանքի ավարտին:

«Բելգիայի հայերի կոմիտեն» նոյեմբերի 1-ին նախաձեռնել էր հայ համայնքի ներկայացուցիչների հանդիպումը ՀՀ վարչապետի աշխատակազմի սփյուռքի գործերով հատուկ հանձնակատար՝ Զարեհ Սինանյանի հետ։

1955 թ. սեպտեմբերի 6-7-ը Ստամբուլում և Իզմիրում կազմակերպված կոտորում, թալանում և բռնաբարում էին հայերին ու հույներին: Իսկ պետությունը հանգիստ հետևում էր իր կազմակերպածին:

Բազմիցս գրել եմ ՀՀ-ում Գերմանիայի դեսպանության խայտառակ գործունեության վերաբերյալ: Մասնավորապես՝ սրանց հետ անհնար էր կապվել ժամանակակից կապի որևէ միջոցով, անհնար էր այցելության համար հերթ ամրագրել, իսկ հերթը վաճառվում էր տուրիստական գործակալությունների և սոցիալապես անպատասխանատու անձանց կողմից:

Այն, որ զենք չե՞ս առնում, թե՞ այն, որը ծախսում ես Եռաբլուրում նոր գերեզմանների վրա: Դա ա՞յն է, որ ծախսում ես հումանիտար բեռը Հակարի կամուրջ հասցնելու և մի ամիս էնտեղ պահելու վրա ու էդպես էլ տեղ չե՞ս հասցնում: Գուցե ա՞յն է, որ ծախսում ես ոստիկանական ու այլ ուժային կառույցներին պրեմիաներ ու արտաժամյա վճարելու համա՞ր: