Հայրենի՛ք, էլ արալեզ չեմ,
սովորական շուն եմ հիմա,
որ կողմից էլ վերքդ լիզեմ՝
ավելի պիտի մրմռա։
Որ վերքիդ կողքով էլ անցնեմ,
ճակատիդ վերքին եմ նայում,
այնքան լայն ու խորն է բացվել՝
ճակատիդ գիրն է երևում։
Եվ ուզում եմ գիրն այդ փշոտ
միայն իմ աչքերը ծակի.
Հայրենի՛ք, սարերիդ փեշով
կարմիր արցունքներս ծածկիր:
Ռուզան Հովասափյան