Ցավալի է խոստովանել՝ ինչ-որ առումով ռուսի ոտնատեղը դարձանք, թուրքի էլ՝ չայխանան: Մեկն ասում է՝ կոշիկս սրբիր, որ փրկեցի, մյուսը՝ չայս մատուցիր, որ քեզ չսպանեմ: Փաստորեն, թուրքը համբերել գիտե, մենք՝ հոխորտալ:
Ադրբեջանն ամփոփել է վերջին մեկ ամսվա ընթացքում Արցախ մուտք գործած Կարմիր խաչի միջազգային կոմիտեի և Արցախում տեղակայված ռուսական խաղաղապահ առաքելության մեքենաների թիվն ու «եզրահանգումներ» արել, որ իրականում դեպի Արցախ հումանիտար բեռների ու քաղաքացիական անձանց տեղաշարժի խնդիր գոյություն չունի։
Նորություն չէ, որ արցախցին տարիներ շարունակ մնացել է բլոկադայի մեջ, բայց չի ընկրկել: Ավելի դաժան իրավիճակներում, անդադար պատերազմի պայմաններում, արցախցին Արցախը պահել է հայկական:
Գիտեք ինչի՞ց է ամենաշատն անհանգստանում Բաքվի բարբարոսական վարչախումբը՝ Հայաստանի անզուգաչափ և անսպասելի գործողություններից ու քայլերից։ Դանցից մեկը կարող է լինել Հայաստանի անվտանգության մակարդակի միանգամից մի քանի աստիճանով բարձրացումը՝ Իրանի հետ ռազմաքաղաքական դաշինքի ստեղծմամբ և գործարկումով։
Աջուձախ «պայծառատես-քաղվերլուծաբան»՝ անխտիր բոլոր խնդրիրներին լուծում տվող, ամեն հարցի պատասխանն ունեցող, տեղը տեղին ասող-խոսող, սակայն նման մտքի գիգանտներին, «ափսոս» որ, չկա լսող:
Միշտ հիշենք, որ անկախ բոլոր դժվարություններից, հայերի նոր ցեղասպանություն իրագործել ցանկացողների և իրենց արևմտյան տերերի ճանապարհին կանգնած մեկ խոչընդոտող ուժ կա՝ Ռուսաստանը և իր զինվորը։
Թուրքիայի դիմումը БРИКС-ին անդամակցելու համար առաջ է քաշում մի շարք ընդհանուր բնույթի աշխարհաքաղաքական պրոբլեմներ, որոնք պատմականորեն կապված են իր շահերով ու աշխահագրական դիրքով երկու հզորների արանքում գտնվող կարևոր կիսահզորի վարքի, պահվածքի, մոտիվացիաների և, վերջին հաշվով, նաև նրա ճակատագրի հետ, որը շատ նմանություններ ունի պատմական Հայաստանի ճակատագրի հետ։