Հայաստանն ընկղմված է բարդ և դեռ անլուծելի քաղաքական դիմակայության մեջ, լրիվ «վայելում» է թուրքական երկու պետությունների միասնական դաշինքի թշնամությունը և ՌԴ, Իրան, ԵՄ, ԱՄՆ արտաքին ուժերի փոփոխվող, անկայուն, իներտ ու խուսանավողական քաղաքականության պտուղները: Այս իրավիճակում հստակ երևում են ստվերային պայմանավորվածություններ, մերկ շահեր և անազնիվ քայլեր մեկը մյուսի նկատմամբ: Ոչ մի արտաքին ուժ կամ հարևան ու հեռավոր երկիր վստահելի չէ ամբողջությամբ, այսօրվա դաշնակիցը վաղը կարող է դառնալ «հանդիսատես», և հակառակը, ոչ դաշնակցից կարող ես օգնություն ստանալ: Կարճ ասած, ամեն ինչ անկանխատեսելի է, մենք չունենք այնպիսի հատուկ ծառայություններ, որոնք կկարողանան հստակ տեղեկություն և խորհրդատվություն տալ: Ուստի ամենաարդյունավետ և պետականամետ դիրքորոշումը առավելագույն չեզոքությունն է այն հարցերում, որոնք վերաբերում են հատկապես ՌԴ-ի, Իրանի և Թուրքիայի ներքաղաքական իրադարձություններին: Չեզոքություն և կրկին չեզոքություն:

Ավելի քան տասն օր է արդեն, ինչ Արցախի Հանրապետությունն ընդհանրապես զրկված է արտաքին աշխարհի հետ տրանսպորտային կապից, Ադրբեջանը 2020 թ. նոյեմբերի 9-ի եռակողմ հայտարարության կոպտագույն խախտմամբ ամբողջովին շրջափակել է Լաչինի միջանցքը՝ ամենաուղղակի սպառնալիքի տակ դնելով Արցախի Հանրապետռւթյան ողջ բնակչության գոյությունը: Ալիևը բոլորիս ու բոլորի աչքի առջև խեղդում է Արցախի բնակչությանը, նախապատրաստում նրա ցեղասպանությունը:

Այն որ 2018 թվականին իշխանություն ստացած խմբակը ստախոսների, խաբեբաների կույտ էր, քչերն էին գիտակցում։ Ձեր ուշադրությանն եմ ներկայացնում այդ խմբակի պարագլխի կատարված հայտարարությունների փոքրիկ շարք։

Փորձում եմ հասկանալ՝ ինչի՞ց է, որ հայը հային դարերում էլ չի սիրել:

Արցախը միայն Հայկական բարձրավանդակի մի անկյունը չէ՝ Մեծ Հայքի 10-րդ նահանգը: Արցախը իր մշակութային ժառանգությամբ նաև համաքրիստոնեական արժեք է: Սակայն Արցախը մշակութային վանդալիզմի ենթարկվելուց զատ այսօր ամենից առաջ կանգնած է հումանիտար աղետի առաջ:

Նիկոլ Փաշինյանի հանձնաժողովային ելույթի հատկապես երկրորդ մասն ընթերցելիս հիշեցի մեծ հույն Սոկրատեսին վերագրվող մի պատմություն, ով կողքից գործ էր անում՝ սրա-նրա համար դատարաններում ճառեր գրելով: Ուրեմն, մի օր Սոկրատեսի պատվիրատուներից մեկը զայրացած վերադառնում է նրա բնակարան: «Վարպետ, երբ առաջին անգամ կարդացի իմ համար քո գրած ելույթը, այն պարզապես անթերի էր և համոզիչ: Սակայն, երբ նորից այն վերընթերցեցի, հասկացա, որ լիքը խոցելի տեղեր կան:

Բազմիցս ասել եմ և նորմալ մարդուն պարզ է, որ միայն թուրքը կամ արևմտականը (նույն բանն են) կարող է ուրախանալ Ռուսաստանի և հատկապես ռուսական բանակի անհաջողություններով:

Ռազմական բունտի առաջին ժամերին Պուտինի ելույթում կատարվողը հեռավոր 1917-ի անալոգիայով դիտարկելը բավականին ճշգրիտ էր իր պատմական մասշտաբայնությամբ։ Բայց իսկապե՞ս շատ հեռավոր է չարաբաստիկ 1917-ը։

ՈՒկրաինայի նախագահ Վլադիմիր Զելենսկին սատարել է «Վագներ» մասնավոր ռազմական ընկերության (ՄՌԸ) հիմնադիր Եվգենի Պրիգոժինի գործողությունները, ում նկատմամբ ապստամբություն հրահրելու փաստի առթիվ քրեական գործ է հարուցվել, և պնդում է, որ Ռուսաստանը վերջին իրադարձությունների ֆոնին ցույց է տվել իր «թուլությունը»:

Ընկերներ ջան, իմ էջի հետևորդներ ջան, բարեկամ հարազատներ ջան. գիտեմ, որ հիասթափված եք, բարկացած եք, նույնիսկ մարդիկ կան հուսահատված են, բայց պիտի խնդրեմ, կոչ անեմ, թեկուզ աղաչեմ, որ սթափվեք, համախմբվեք, մեկդ մյուսին բացատրեք, որ աղետի եզրին ենք։