Այս լուսանկարում հստակ երևում է, թե ինչպես է Apple քարտեզում Օձունը ներկայացվում որպես Ուզունլա (իրականում թուրքական տարբերակը եղել է Ուզունլար), այսինքն, թուրքական այն անվամբ, ինչպես գյուղը կոչվել է մինչև 1967 թվականը։ Սա իրականում ադրբեջանականի ու Ադրբեջանի հետ ոչ մի աղերս չունեցող անվանման տարբերակ է, որն էլի օրվա իշխանության հակահայկական ու հակազգային կեցվածքի արդյունքում է տեղի ունենում։ Դարձյալ առերեսվում ենք նիկոլական տրամաբանությամբ ՀԽՍՀ քարտեզի շարունակական աղավաղման հերթական արարին, երբ թուրքական անվանումները նորից հրապարակ են բերվում ու դրսի պաշտոնական քարտեզներով մարդկանց արհեստականորեն բարոյապես ճնշում։

Հանրային ռադիոյի տնօրենը 05.02.2024 թ. հայտնի հոդվածից բացի նաև «Ֆակտոր»-ի հետ հարցազրույցում հաստատել է այն փաստը, որ Փաշինյանի` Հանրային ռադիո այցի ժամանակ, Արցախի դրոշը հանվել է:

Հանրային ռադիոյի այս տաղավարում հունվարի 31-ին տեղի ունեցածը լավ ժուռնալիստիկա չէր։ Մեղավորը ես եմ։ Հարգելի գործընկերս՝ Բարեղամ Ղուկասյանը, բացառիկ մասնագետ է, բայց նեղ ուղղվածության՝ լուրերի հաղորդավար է։ ՈՒ երբ ամիսներ առաջ առաջարկեցի նրան հարցազրուցավարի դերն էլ փորձել, նա, որքան ուժ ուներ, դիմադրում էր։ Իսկ ես, ընդհակառակը՝ վստահ էի, որ կբացվի ու պնդում էի, որ «Անվտանգային միջավայր» հաղորդաշարը հենց ինքը վարի։

1828 թվականի փետրվարի 10-ի Թուրքմենչայի Ռուս-պարսկական պայմանագրով զարգացման և բարգավաճման նոր հեռանկարներ բացվեցին ողջ Անդրկովկասի և, մասնավորապես, Արևելյան Հայաստանի համար։ Բնականաբար, դրան նախորդել էր հայ-ռուսական շահերի երկարատև՝ շուրջ երկդարյա մերձեցումը, որը դեռևս սկսվել էր Ալեքսեյ Միխայլովիչ ցարին Նոր Ջուղայի հայ վաճառակնների կողմից ադամանդակուռ գահի նվիրմամբ:

- Չկա՛ անցյալ, չկա՛ պատմություն, չկա՛ նաև պատմական հիշողություն (այն լավագույն դեպքում սկսվում է 2018 թվից): - Չկա՛, չի՛ եղել արվեստ, գիտություն , մշակույթ (այն եթե կա, ապա մակունցների մեջ է):

Մեկ-էրկու օր առաջ մի «անշառ» ու թեթև գրառում էի արել՝ Անահիտի կիսանդրիի մասին՝ փորձելով պարզել, թե, ի վերջո, ինչու՞ ենք մենք կարծում, որ 19-րդ դարում Հայկական լեռնաշխարհում հայտնաբերված այդ արձանը պատկերում է հենց Անահիտին։

Գրագետ լինել՝ անցյալ դարում նշանակում էր լինել հարգված։ Դա երբեմն շատ ավելին էր նշանակում։ Հիշենք Գարսիա Մարկեսի խոսքը, թե՝ իր գրելու միակ պատճառն այն է, որ ուզում է սիրված լինել։ Գրագետ մարդն ամենուր ուշադրության կենտրոնում էր։ Դպրոցում լիներ, կինոյում, փողոցում, թատրոնում, տրամվայի կանգառում, թե գնչուական թաղամասում։ Գրագետ ասելով նկատի չունեմ քերականություն իմացողին։ Նկատի չունեմ նաև ժամանակակից տեղեկատվական հեղափոխության ստեղծած ուրվականին։

Ողբամ քեզ նիկոլյան Հայաստանի զինված ուժեր և հատկապես Վ. Սարգսյանի անվան ռազմական ակադեմիա, որ իրեն «ռազմագիգանտ» կարգած, բայց իրականում «ռազմադիլետանտ» պոպուլիստը, ով պարտության, ստի ու կեղծիքի մարմնացումն է, պետք է «աշխատություններ» գրի հայ զինվորականների համար ու ինքն իրեն փառավորի ֆեյսբուքյան էջում:

ՀՀ վարչապետը հայտարարել է, որ Հայաստանի այսօրվա պետական քաղաքականության նպատակը երկրի զարգացումն է, որպեսզի մենք լավ ապրենք. դա պետք է լինի Հայաստանի գլխավոր, և, որքան հասկանում եմ, միակ նպատակը:

2003 թվականին Հայաստանում անցկացված սահմանադրական բարեփոխումների հանրաքվեն, կարելի է ասել, տապալվեց` ընտրելու իրավունք ունեցողների միայն 65,3 տոկոսն էր մասնակցել հանրաքվեին, իսկ մասնակցածների միայն 43%-ն էր ասել «Այո», ինչով պայմանավորված հանրաքվեն ամրագրեց ժողովրդի կամքը։