Մեկը երեքի դեմ

Բոլորիս աչքի առաջ ադրբեջանցիք, պաշտոնական վերնախավից սկսած մինչև հասարակական դեմքեր, օր առ օր ավելի ագրեսիվ են դառնում, և դա չի արտահայտվում միայն հռետորաբանությամբ: Երեկ նրանց զինված ստորաբաժանումներն իրենց հենակետն առաջ են տարել մի այնպիսի հատվածում, որը արցախցիների համար կենսական անփոխարինելի նշանակություն ունի:

Ադրբեջանցի ասկյարները վերահսկողության են հասել գրունտային այն ճանապարհի վրա, որը Ստեփանակերտը կապում է Շուշիի շրջանում գտնվող արցախյան գյուղերի հետ:

Անտառմիջյան էդ նեղլիկ ճամփան միաժամանակ ծառայում է որպես այլընտրանքային ուղի՝ առկա շրջափակումը փոքր-ինչ մեղմելուն միտված:

Ռուս խաղաղապահներին դեռևս չի հաջողվել առաջ եկած ադրբեջանցիներին ելման դիրքեր վերադարձնել, և շատ քիչ է հավանականությունը, որ դա նրանց կհաջողվի:

Նախկինում ևս եղել են նմանատիպ դեպքեր, և ադրբեջանցիներին հաջողվել է ագրեսիվ կեցվածքով ու համառությամբ իրենց պահել նոր գրաված դիրքերը՝ թքած ունենալով գործող համաձայնագրի, խաղաղապահների և մնացած ամեն ինչի վրա:

Հիմա ևս նույն պատմությունն է, բայց առավել ցինիկ ու հայատյաց գույներով. ադրբեջանցիք ամեն կերպ փորձում են լիովին սեղմել օղակը Արցախի շուրջ:

Այս ամենի մեջ արտառոցն այն է, որ համաձայնագրից իր օգտին շեղումներ կատարողը հենց ադրբեջանական կողմն է, և ոչ թե հայկականը:

Նայեք իրավիճակին. արցախյան «խաղաղ մարտադաշտում» էս պահին, տարբեր ներգրավվածությամբ, գործում են չորս ուժեր՝ Արցախի և Հայաստանի հանրապետությունները, ռուս խաղաղապահները և ադրբեջանը: Հայկական երկու և ռուսական կողմերի նպատակները, շատ առումներով, համընկնում են՝ երկրամասի անվտանգությունը և նրա ազատ կենսագործունեությունն ապահովելու տեսանկյունից: Բայց այս երեք ուժերը, պարզվում է, մեծավ մասամբ մատնված են անգործության. նրանք միասնական դիրքորոշմամբ հանդես չեն գալիս՝ որպես փոխլրացնող ուժեր: Հենց այդ փոխլրացումը կարող է հեշտությամբ կասեցնել ազերական ցանկացած սադրանք:

Նման դեպքերում փոքրիշատե հակազդող ուժը միայն Արցախի ՊԲ-ն է, բայց նրան լիարժեք աջակցություն է պետք:

Առայժմ դա չկա, և Ադրբեջանը կարողանում է միայնակ մյուս երեք կողմերին չեզոքացնել և պարտադրել իր պայմանները: Մեզ համար՝ չափազանց ամոթալի պատմություն:

Իրական նպատակադրվածության դեպքում ավելի քան հնարավոր է միասնականացնել հայկական երկու և ռուսական կողմերի ջանքերը: Նման համախմբվածության չգնալը հավասարազոր է ինքնախեղման, ի վերջո, ինքնասպանության:

Եվ ազգային ներքին մասնատումը տեղի է ունենում բացառապես ՀՀ գործող իշխանության մեղքով, ով այս պայքարում հանդես է գալիս ոչ թե որպես հայկական շահերը միավորող ու համակարգող, այլ բնականորեն առաջացող միությունը ջլատող երևույթ:

Հրանտ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ