Գյումրիի ողբերգությունը, ինչպես նաև Երևանի ռազմական ինստիտուտի կուրսանտ Բարսեղյանի սպանությունն ու Բերձորի հիմար միջադեպը հունվարի վերջերին մի տեսակ տասներորդ պլան մղեցին Հայաստանի կարևոր աշխարհագրական հարևան Իրանի հետ կապված իրադարձություններն ու փաստերը։

Եվ այսպես, Գերմանիայի կանցլեր Անգելա Մերկելի և Ֆրանսիայի նախագահ Ֆրանսուա Օլանդի Կիև և Մոսկվա կատարած «մաքոքային դիվանագիտական այցի» առաջին փուլը հաղթահարված է։ Ո՛չ Կիևում, ո՛չ Մոսկվայում համատեղ հայտարարություններ չեղան, տեղեկատվական հոսքերը նախապես ստորագրված ոչ մի փաստաթղթի կամ փաստաթղթերի նախագծերի մասին չեն հաղորդում։

Սահմանադրական բարեփոխումների առնչությամբ ընթացող «ձեռնամարտը», ինչպես և սպասվում էր, անչափ անողոք ու «կորուստներով» մեկնարկեց:

Փետրվարի 5-ին բարգավաճ Հայաստանի մայրաքաղաք Աբովյանում հանդիպեցին ոչիշխանական քաղաքական-հասարակական ուժերը: Փաստը ինքնին կարևոր է ու հետաքրքիր:

Երբ Պետրոսը գնում էր Երուսաղեմ, ուղեկցող պատանի աշակերտը հարցրեց` որո՞ւ երթաս, տեր (ո՞ւր ես գնում, տեր): Պետրոսը պատասխանեց. -Գնում եմ Երուսաղեմ խաչվելու:

Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը տիկնոջ ուղեկցությամբ մասնակցել է փետրվարի 6-ին Մյունխենում անցկացված անվտանգության հարցերով համաժողովին և ելույթ է ունեցել էներգետիկ անվտանգության հարցերին նվիրված կլոր սեղանի ժամանակ:

Կոստան Զարյանն է ասել: Անցյալ դարասկզբին: Բայց հիմա էլ նույնն է: Հունվարի 12-ից համարյա մեկ ամիս է անցել՝ մի քանի օր պակաս, նույնքան անսպասելի տարբեր իրադարձություններ հաջորդեցին Գյումրիի սպանություններին՝ օրվա թիվ 1 քննարկումը դառնալով:

Փորձենք հասկանալ՝ Բերձորի քաոսը որքանով էր կառավարելի, ով էր այն կառավարում, մնացյալքը որքան «փայ» ունեին այնտեղ:

Հունվարի վերջերից աշխարհը սկսել է ծանոթանալ մի ամբողջ շարք իրադարձությունների նուրբ մանրամասներին, որոնք 1,5-2 տարի է, ինչ պայթեցնում են երկրների ու ամբողջ տարածաշրջանների տեղեկատվական տարածությունները։ Այ, օրինակ, վերցնենք 2015 թ. հունվարի 22-ին Պակիստանի Լահոր քաղաքում ձերբակալված Յուսեֆ ալ Սալաֆիի` «Իսլամական պետություն» ահաբեկչական խմբավորման պարագլուխներից մեկի հայտնությունները (անկեղծ ասած` վաղուց սպասվող)։

Սկսվել է փետրվարը: Օրացուցային հիշեցումը անտեղի կլիներ, եթե խոսքը չվերաբերեր հայոց փետրվարին, ամիս, որ հայոց նոր պետականության ու նոր պատմության սկիզբը դրեց: Ամիս, որ Լեռնային Ղարաբաղի պատմության նոր էջ գրեց: