Ա­սենք, թուր­քե­րին մա­տով սպառ­նա­լու հետ­պա­տե­րազ­մյան իր «պոռ­թկ­ման» մեջ Ի­րա­նը միայ­նակ չէ։ Հի­մա բո­լորն են կեղ­ծա­վո­րու­թյուն ա­նում։ Դա­վա­ճա­նու­թյու­նից կամ վա­ճա­ռե­լուց, կամ ա­մե­րի­կյան գոր­ծա­կա­լա­կան ցան­ցի կող­մից, ի դեմս Փա­շի­նյա­նի ու նրա «քայ­լա­րած­նե­րի», Ար­ցա­խը կով­կա­սյան թա­թար­նե­րին «նվի­րե­լուց» հե­տո ԱՄՆ-ը ինչ-որ հույ­զեր է սկ­սել հայտ­նել այն առ­թիվ, որ Թուր­քիան սկ­սել է «ան­հան­գս­տաց­նել» ա­մե­րի­կա­ցի­նե­րին։ Կա­րող են հարց­նել՝ հան­կարծ այդ ի՞նչ պա­տա­հեց։

Վեր­ջին մեկ ամ­սում կա­պի­տու­լյա­ցիոն խայ­տա­ռակ փաս­տա­թուղ­թը ստո­րագ­րե­լուց հե­տո, երբ ակն­հայտ ե­ղավ, որ սկս­վել է Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի իշ­խա­նու­թյան ժամ­կե­տի հետ­հաշ­վար­կը, քն­նարկ­ման ա­ռար­կա դար­ձավ այն թե­ման, թե ինչ քայ­լե­րով պետք է կյան­քի կոչ­վի վար­չա­պե­տին իշ­խա­նու­թյու­նից հե­ռաց­նե­լու գոր­ծըն­թա­ցը։

Մեկ-մեկ ինձ թվում է, որ մեզ դրել ենք մա­յա­նե­րի տե­ղը, ու 2020-ը հայ­տա­րա­րել ենք մեր օ­րա­ցույ­ցի ա­վար­տը: Մեկ-մեկ էլ, որ մեզ դրել ենք աց­տեկ­նե­րի տե­ղը ու պար­տա­դիր զո­հա­բե­րու­թյան ծես ենք ու­զում:

Երբ Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Էրդողանը Բաքվում առաջարկում էր 6 երկրների պլատֆորմ ստեղծել, որ պետք է համագործակցեն հանուն Անդրկովկասում խաղաղության, և կոչ էր անում Հայաստանին միանալ այդ նախագծին, որ նրա կարծիքով Երևանին «նշանակալից օգուտներ» է խոստանում ու կարող է «նոր էջ բացել Թուրքիայի ու Հայաստանի հարաբերություններում», քչերն էին կանխատեսում, որ Երևանն այդքան արագ կարձագանքի:

Արյունը նորից ներկեց Լեռնային Ղարաբաղի ձյունը: Դեկտեմբերի 11-ի ու 12-ի զինված միջադեպերը ի հայտ բերեցին ընդամենը մեկ ամիս առաջ ստորագրված հրադադարի կարճ հայտարարության չկարգավորված հարտվածները:

Դեկտեմբերի 9-10-ը Բաքու մեկնելով՝ Ադրբեջանի հաղթանակը տոնելու համար՝ Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Էրդողանը Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի հետ խոսել է այն դերի մասին, որ մտադիր է խաղալ Թուրքիան տարածաշրջանում: Անկարան պատրաստվում է մասնակցել խաղաղապահ գործողություններին, թեպետ նրա դերը հասկանալի չէ և ենթարկված է Ռուսաստանի բարի կամքին:

ՀՀ հա­տուկ քնն­չա­կան ծա­ռա­յու­թյու­նը (ՀՔԾ), ինչ­պես և Հա­յաս­տա­նի այլ ի­րա­վա­պահ մար­մին­ներ հա­ճախ ա­ռաջ­նորդ­վե­լով եր­կա­կի ստան­դարտ­նե­րով, մի շարք դեպ­քե­րում կույր կամ խուլ ձևա­նա­լով, ան­տե­սել են ԶԼՄ-նե­րում հրա­պա­րակ­ված հան­ցա­գոր­ծու­թյան մա­սին հա­ղոր­դում­նե­րը:

Պե­տա­կան դա­վա­ճա­նու­թյան մեջ ՀՀ վար­չա­պե­տի պաշ­տո­նը զբա­ղեց­նող Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի, նշ­ված կամ (և) այլ հան­ցանք­նե­րում թերևս նաև ՀՀ պաշտ­պա­նու­թյան նախ­կին նա­խա­րար Դա­վիթ Տո­նո­յա­նի, նշ­ված նա­խա­րա­րու­թյան նախ­կին ու ներ­կա հա­մա­պա­տաս­խան պաշ­տո­նա­տար ան­ձանց մեղ­քը հիմ­նա­վոր­վում է նաև հետևյալ փաս­տով:

Բնա­կան է, որ թուրք Փա­շի­նյա­նը, ինչ­պես և նա­խազ­գու­շաց­նում էր խոր­հր­դա­րա­նի պատ­գա­մա­վոր Նաի­րա Զոհ­րա­բյա­նը, ո՛չ դեկ­տեմ­բե­րի 8-ին, ո՛չ 8-ից հե­տո կա­մա­վոր հրա­ժա­րա­կա­նի չգ­նաց։ Ժո­ղովր­դի վերջ­նա­գիրն ան­զոր գտն­վեց թուր­քի խա­մա­ճի­կի լկ­տիու­թյան ա­ռաջ։

Ցա­վը և ցա­սու­մը վատ խոր­հր­դա­տու­ներ են: Ես այ­սօր կուլ եմ տա­լիս ցա­վը, որ չմեռ­նեմ կսկ­ծից ու մնամ ոտ­քի վրա, որ բա­նա­կա­նու­թյունս չտր­վի ցա­սու­մին ու ա­վե­րի՝ ինչ մնա­ցել է: Ես մի­ջին վի­ճա­կագ­րա­կան հայ եմ, որ ու­զում է ապ­րել ու ապ­րեց­նել եր­կի­րը: Սոսկ: Բայց պատ­րաստ եմ ա­մեն ին­չի: