Պարտադիր կուտակային կենսաթոշակային համակարգն իսկական ցնցում է առաջացրել երկրում: Տարբեր օղակներից ամեն օր ըմբոստության ալիք է բռնկում ու ցցուն օրինակ դառնում, որ Հայաստանում այս օրենքի կիրառումը վաղաժամկետ է:
Այս օրենքի ընդունումը մեր ղեկավարման օղակի ևս երկու թերություններ մատնանշեց: Նախ` ամենակարևորը. երկրի իրավական բարձրագույն մարմնի որոշումը ոչ մեկը բանի տեղ չդրեց, անգամ նույն ՍԴ ղեկավարությունը: Սրանից հետո դժվար է պատկերացնել, թե բավականին տհաճ որոշումներով արդեն հայտնի ՍԴ-ն ինչպես է ընկալվելու հանրության աչքում: Չնայած օրենքի կասեցմանը, շատ պետական կառույցներ կիրառում են օրենքը` կրկին պարտադրաբար:
Երկրորդ, որը թերևս իրավիճակի լավագույն բացատրությունն է: Համարյա բոլոր կառույցների աշխատողները բողոքում են առաջին հերթին ոչ թե բուն «պարտադիրի» դեմ, այլ իրենց ստացած ցածր աշխատավարձի, որից պիտի հինգ տոկոս պահվի ու «տակը» բան չմնա:
Եվ մի կարևոր հանգամանք. ՍԴ որոշման չկիրառումը ցույց տվեց, որ մեր երկրում բոլոր քայլերը նախապես հրահանգված են ու զուտ ձևական բնույթ է կրում այս կամ այն մարմնին դիմելը: Ամեն ինչ նախապես կանխորոշված է:
Այս ամենից հետո երկրի իշխանությունը ճիշտ կաներ դասեր քաղել, ոչ թե համառորեն իր «պարտադիրը» դարձներ պատուհաս ժողովրդի գլխին: Այն ժողովրդի, որի գերակշիռ հատվածն անգամ աշխատանք չունի, որ այդ համակարգով իրեն ապահով ծերություն երաշխավորի:
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ