ՈՒրախությամբ տեղեկացա, որ հրաժարական է տվել ՀՀԽ 7 անդամներից մեկը՝ Վահրամ Մարտիրոսյանը։

Երեք տարի առաջ՝ 2021թ․ հունիսի 20-ին, 680 հազար ընտրողներ ԱԺ ընտրություններում քվեարկեցին 2018 թվականից իրենց խաբած, 44-օրյա պատերազմի ժամանակ մշտապես «Հաղթում ենք» հայտարարած, 2020թ․ նոյեմբերի 9-ին թաքուն կապիտուլյացիա ստորագրած...

Քրիստոսի, խաչելության, հավատքի դեմ ըմբոստացած մեկն այսօր երեխաների առջև եղկելի հերձվածող դատողություններ է կատարել: Հավատքից հեռու շատերին դա կթվա որպես քաղաքական մի անհաջող, անպատկառ քայլ, բայց այստեղ կան բավականին շերտեր, որոնք պետք է վերհանել։

ՀՀ ԱԳՆ-ն պաշտոնական հայտարարությամբ գուժում է, թե աշնանն Ադրբեջանը պատրաստվում է հարձակվել Հայաստանի վրա. «Ադրբեջանն ամեն ինչ անելու է՝ վիժեցնելու Հայաստանի հետ խաղաղության համաձայնագիր կնքելու գործընթացը, 2024թ. նոյեմբերին Բաքվում կայանալիք COP29 գագաթաժողովից հետո Հայաստանի նկատմամբ նոր ագրեսիա ձեռնարկելու համար»։

Հայաստանում ընթացող իրադարձությունների ֆոնին հետին պլան մղվեցին մի շարք «հռչակավոր» գործիչներ, օրինակ` Բրյուսովի անվան համալսարանի ռեկտորի աթոռին բազմած, լեգենդար товарищ Гюрджинян-ը: Սակայն, ինչ էլ լինի, պետք է հիշել, որ վերջինս ապրում է Հայաստանում, մեր կողքին և շնչում է մեր շնչած օդը:

Քամոտ սարի գլխին եմ, մանկությանս գագաթին։ Ծնվել եմ 1950 թ. հունիսի 19-ին։

Այո՛, մեր նահատակները չեն զոհվել, մեր հերոս նախնիները չեն մաքառել, մեր ազգի պանծալիները չեն ստեղծագործել ու արարարել, որ «երեխաների վզերից խաչքարեր կախենք»: Ավելին, այդ սերունդներն են իրենց նախնիների հիշատակին ու հաղթանակներին խաչքարեր դրել՝ որպես հավերժ երախտիքի ու հիշատակի վկայություն...

Մանդատները վայր դնելու ճանապարհով քաղաքական ճգնաժամ առաջացնելն ու խորհրդարանի լուծարմանը հասնելը նույնքան մանիպուլյացիա է, որքան ընտրությունների ճանապարհով Նիկոլին իբր լեգիտիմացնելու` ժամանակին շրջանառվող թեզը։ Բանն այն է, որ եթե անգամ ընտրություններին ներկայիս ընդդիմադիր խորհրդարանական ուժերը չմասնակցեին էլ, ընտրությունները, միևնույնն է, կայանալու էին։ Եվ ընտրությունների արդյունքում ձևավորվելու էր խորհրդարան 30%-անոց գրպանային ընդդիմությամբ։ Պայմանական 15%-ը կլինեին թագուհիթովմասյաններ, 15 %-ը` իշխանզաքարյաններ։ Քաղաքական պայքարի լրացուցիչ ինստիտուցիոնալ լծակ չէր լինի, որքան էլ այդ լծակի արդյունավետ գործառնությունը երբեմն բանավիճային է։

Ինչպես կարելի է տեսնել, այսպես կոչված, «սահմանազատման» տրամաբանությունից, այն հիմնականում շրջանցում է թշնամու կողմից ՀՀ-ից օկուպացված տարածքները։