Երեք մեծ ուժեր են կառավարում աշխարհը՝ հիմարությունը, վախը և ագահությունը։ Ալբերտ Էյնշտեյնի այս հզոր միտքը մարդկային համակարգերի կյանքի ու գործունեության տեսության տեսանկյունից ունի ստորև բերվող մեկնաբանությունը։

Էսօր հասել է էն օրհասական պահը, երբ ամբիոնից մարդկանց ոգեշնչելը հավասարազոր է նրանց ձեռ առնելուն։ Էսօր արդեն կոնկրետ վիրավորական բան է, երբ կրկնում են նույն պաթետիկ լոզունգները, նույն «Միացում»-ները, նույն «Չենք հանձնվելու»-ները։ Մարդիկ արդեն խրտնում են դրանից ու ճիշտ են անում։

Չարժի ծաղրել կամ փնովել հանրահավաքը և դրա կազմակերպիչներին: ՈՒնենք այն, ինչ ունենք: Ինքնուրույն՝ Հայաստանից սնուցվող քաղաքական միավորներ մեր երկրում գրեթե չկան: Եթե կան, ապա շատ թույլ են:

Այսօր հայ ժողովուրդը նշում է Արցախի անկախության տարեդարձը, ցավոք, չհասկանալով, որ սեպտեմբերի 2-ը իրականում տարելից է: Այսօրվա ողբերգությունը ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ Տեր-Պետրոսյան Լևոնի կողմից դեռ 1991-ին ծրագրված տիեզերական դիվերսիայի ուղիղ հետևանք: Ինչի՞ց կամ ումի՞ց անկախացավ Արցախը 1991-ին: Իհարկե, Հայաստանից, որին միացավ 1989 թվականի դեկտեմբերի 1-ին, իսկ 1990-ին արդեն 11 պատգամավոր գործուղեց Հայաստանի պառլամենտ, բացի այդ, լիարժեք ինտեգրվեց Հայաստանին բոլոր առումներով:

Ես չգիտեմ Արայիկ Հարությունյանի հրաժարականի իրական շարժառիթները, արցախյան կոնյուկտուրային շատ ծանոթ չեմ, սակայն որոշ մեկնաբանություններ կարող եմ ինձ թույլ տալ:

Արցախի հողում մեր թափված արյունն է, Արցախի սարերում Հայաստանի խաղաղությունն է։ Այդ հողի պաշտպանությունից հրաժարվածների խմբակը, այն հանձնում է թշնամուն, որովհետև ատում է այդ խաղաղությունն ու ուժը, հանձնում է, որ հաջորդը Սևանն ու Երևանը հանձնի։

Ոնց ուզում եք հասկացեք, բայց եթե հայ ժողովուրդն իր մեջ ուժ չգտնի ներողություն խնդրելու ՄԱՆՎԵԼԻՑ, ստիպված կլինի ներողություն խնդրել Ալիևից:

Պատերազմից ավելի սարսափելի բան կա՝ դա անզեն մորթվելն է։ «Յոթ-ութ ադրբեջանցի հարձակվել են Ալենի վրա, գետնին գցել ու քաշքշելով տարել»…

Հայրենիքի գողախմբի, իր պատիժը դեռ չստացած մի արարած, ցինիկաբար պահանջում է, որ լրագրողներն իրեն Արցախից հարցեր չտան, որովհետև պատերազմի ժամանակ Արցախ կատարած իր այցից հետո Արցախը հանձնվել է թշնամուն։

Ինձ մեկ հարց է հետաքրքրում. այն անձինք, ովքեր 44-օրյան հայտարարում են պայմանավորված պատերազմ, չեն ցանկանում մոտեցող պատերազմի շեմին ոչ թե հետին թվով, այլ նախօրոք բոլորիս «տեղեկացնել» պայմանավորվածի մասին, եթե, իհարկե, ըստ իրենց՝ Նիկոլը էլ հինը չի ու այս անգամ չի պայմանավորվել։ Չե՞ն ցանկանում բանակին «տեղեկացնել» դավադրության մասին և մեր «միամիտ» զինվորներին «փրկել» կոտորածից։