Տասն օր առաջ գրառում էի արել՝ «ԽՍՀՄ նախկին հանրապետությունների մոտալուտ ճակատագիրը»:
Քոմենթներում պարզ զգացվում էր ձեր քմծիծաղը...
Բայց երեկվա ու այսօրվա միջազգային մամուլը լայն քննարկում է ծավալել նոր աշխարհակարգում սպասվող տարածաշրջանային խումբ երկրների ձևավորման մոդելի վերաբերյալ:
Անգամ անուն են շրջանառում՝ «Պանռեգիոնալ երկրներ, հեգեմոն երկրի գլխավորությամբ»:
Հիմա դա չէ, որ ինձ հետաքրքրում է և ոչ էլ այն, որ նման մոդել պատկերացրել եմ ավելի շուտ, քան այս քննարկումները:
Հետաքրքրում է այն, թե այս անգամ է՞լ սխալ հեգեմոն
կընտրենք մեզ համար և դա ի՞նչ կարժենա:
Մի անգամ ասացինք` դրանից ի՞նչ ՀԵԳԵՄՈՆ, շունչն ուր որ է կփչի,-հայրենազրկվեցինք ու ցեղասպանվեցինք:
Երկրորդ անգամ ասացինք` էդ մի ժամանակ գուցե ՀԵԳԵՄՈՆ է եղել, հիմա հեռացող է, քշում են: Կարսի թնդանոթներն էլ հանենք ուղարկենք էդ քշողներին...
ՈՒ կորցրեցինք 1919 խաղաղ տարում, մոտ 65 հազար
քառ/կմ հասցված երկրի կեսից ավելին:
Նորից ընտրության առաջ ենք:
Չնայած մեզանից լավ, ոչ ոք չգիտե, որ հենց հեռացող կամ թուլացող հեգեմոնն է ամենավտանգավորն ու դաժանը:
... Բայց ինչպես երևում է, հենց մեզ համար է այն
միտքը, թե Աստված երրորդություն է սիրում...
Սաշա ԱՍԱՏՐՅԱՆ