Կյանքի օրոք ես բախտ չեմ ունեցել ճանաչել Տարոն Անդրեասյանին, և ինչպես դուք բոլորդ, նրա մասին իմացել եմ տելեգրամյան ալիքում հրապարակված անհավանական կադրերից։
Իմ երջանկահիշատակ համագյուղացուց մի թևավոր խոսք է մնացել շրջանառության մեջ, որը երեկ հիշեցի «Ռուսաստանի մոտալուտ պարտությանը» սրտատրոփ սպասող և այդ պարտությունը ցնծությամբ նշելու պատրաստ հայ «արևմտամետ քյարփինջների» էյֆորիկ դրսևորումների հետ կապված:
...Երբ Պոլիս հասա, թուրք գրողներ հարցուցին ինձի. ու՞ր կուզես երթալ... Ըսի՝ միայն Բիթլիս: Դժվար է, ըսին, օտարներուն այդ կողմերը չեն թողուր, բայց բան մը կընենք, որ երթաս... Բան մը ըրին, ու գացի...
․․․Հանդիպումներից մեկի ժամանակ հարց տվին, թե ամերիկյան ընթերցողներն արդյոք գիտե՞ն, որ իր գործերում նկարագրված մարդկանցից շատերը հայեր են, չէ՞ որ հայկական անունները կարող են ոչինչ չասել նրանց:
Ազգային Ժողովից անհետացել են առյուծի արձանիկը և հոբելյանական հուշամեդալներ:
Ինչքան խուժան կա բերել դարձրել եք ձեզ օգնական խորհրդական, ինչքան ապադասակարգայնացաված կա, մուտք ու ելք ունի ԱԺ:
50 տարի առաջ այս օրը՝ 1974թ. հուլիսի 20-ին, թուրքական բանակը Կիպրոսում «խաղաղություն հաստատելու» պատրվակով ներխուժեց կղզի։ Շուրջ երկու ամսվա ընթացքում Թուրքիայի զինված ուժերը գրավեցին Միջերկրական ծովում գտնվող անկախ պետության՝ Կիպրոսի Հանրապետության տարածքի շուրջ 40 %-ը և մինչ օրս այնտեղ են։
Ավելին, Կիպրոսի օկուպացված հյուսիսային հատվածում Թուրքիան հռչակել է «Հյուսիսային Կիպրոսի Թուրքական Հանրապետությունը»...