Նողկալի, պրիմիտիվ ու շվարած են բոլոր կողմերն էլ՝ «հեղափոխականներն» էլ, մյուսներն էլ: Ո՞վ է հասկանում, թե ինչ է կատարվում: Ի՞նչ է նշանակում «պայքար հանուն արդարության»: Ո՛րն է այն «արժեհամակարգը», որ հեղափոխությամբ այլ ոչ թե ազգային ազատագրության համար ոտքի ելնելով ենք վերականգնելու:

Պուտինյան Ռուսաստանի ֆաշիստականացումն ու նացիստականացումը ամենօրյա նորանոր դրսևորում է արձանագրում: Պատմությունը լրիվ վերագնահատվում ու վերաձևվում է այդ հիմքի վրա:

Լուսվարդ մայրիկը 107 տարեկան է: Շշմելու տատիկ է, բարի, լուսավոր: Քյավառում ծնված-մեծացած աղջիկ է եղել, 16 տարեկանում հարս են բերել Լոռի: Ինը զավակ է ունեցել, մնացել են երկուսը` Խանումն ու Մարուսը: Խանումը 87 տարեկան է, Մարուսը` 90: Երեքով թոշակ են ստանում, ապրում են անշուք ու հին մի տան մեջ:

Օրերս, մասնավորապես, հոկտեմբերի 29-ին ողբերգական ելքով ավտովթար տեղի ունեցավ Վարդենիս-Մեծ Մասրիկ ավտոճանապարհին, որի հետևանքով կյանքից անժամանակ հեռացավ 36-ամյա Վահե Մարտիրոսյանը: Հարգանք ու հեղինակություն ունեցող երիտասարդի անդառնալի կորստից զատ, միջադեպի պատճառով վնասվածքներ ստացան Վարդենիս քաղաքի բնակիչներ, մահացածի եղբայրը՝ 37-ամյա Վահան Մարտիրոսյանը, 37-ամյա Արտակ Նանանյանը, 28-ամյա անհատ ձեռներեց Արտյոմ Կարապետյանը և 36-ամյա Արման Ալոյանը: Չարաբաստիկ ողբերգությունից մեկ ժամ անց միայն, միջադեպի այդ հատվածում, հայտնվեց այդտեղ ընթացող վերանորոգման աշխատանքների մասին հուշող ցուցանակը:

Կռվին խառնվում է կին: Իհարկե, ես հարգում եմ հայ կանանց, սակայն նողկալի է, երբ օլիգարխիայի կռվի մեջ կին է մեջտեղ մտնում: Հռիփսիմե Խուրշուդյանը լավ կաներ չընկներ մատի ու մատանու արանքը:

Մենք պահանջում ենք որ Հայաստանում պաշտպանվի նաև մեր` նորմալ, հետերոսեքսուալ, ընտանիքի և երեխաների տեր, ոչ մի արտոնությունից չօգտվող, հայրենիքի պաշտպանությանը մասնակցած (գոնե բանակում ծառայած), առավոտից իրիկուն քրտնաջան աշխատելու դիմաց ոչինչ չստացողների իրավունքները:

Ես, իհարկե, չէի ուզենա, որ շուկայի մասին իմ ստատուսը պատճառ դառնար փոխադարձ հանդիմանանքների: Ես ընդամենը ներկայացրել եմ իմ կարծիքը, և Ճիշտ է մեր ասացվածքը. «Որքան մարդ, այնքան կարծիք»: Անշուշտ, դա անխուսափելի է, չի կարող բոլորին դուր գալ այն, ինչը չի հավանում մեկ այլ անձ: Գուցե ես սխալ եմ, չեմ ժխտում և կոկորդ չեմ պատռում, բայց, շուկայի մոտով անցնելիս, ես այն արգահատանքը չեմ զգում, որքան՝ Աբովյան -Սայաթ Նովա հատվածով անցնելիս:

Իսկապես հոգեբանական պարադոքս է: Քաղաքական համակարգի ճնշող մեծամասնությունը՝ իշխանություն, թե ընդդիմություն, դրա հետ մեկտեղ՝ հասարակության գերակշիռ հատվածը ներքուստ իսկապես կարծում են, որ Հայաստանի ապագան Արևմուտքի հետ առավել խոր ինտեգրումն է՝ բարեկեցիկ ու անվտանգ պետություն կառուցելու ակնկալիքով:

Մի քանի, գուցե անկեղծ, բայց թշվառ գրառում եմ արդեն նկատում ՖԲ-ում՝ կապված Չախալյան-Սաակաշվիլի վերջին առճակատման հետ, որի վերաբերյալ նույնիսկ տեսակետ է հնչում, թե Վահագնի «մաչոյությունը» կամ քաջարի «կինտոյությունը» ինքնաբուխ չէ ու նույնիսկ անվտանգության ուժերի պատվերով է:

Ութսունականների կեսերին, թիվը կոնկրետ չեմ հիշում, ռադիոյի առաջին հարկի մեր սենյակի դուռը թակեց կոստյումով, թեւի տակ կարտոնե թղթապանակ, եւ թղթապանակը սեղմած ձեռքը կոստյումի գրպանում, հետաքրքիր դիմագծերով մի երիտասարդ: Թղթապանակի մեջ մեկ պատմվածք էր, իսկ երիտասարդը «Գարունում» արդեն տպագրված Վազգեն Սարգսյանն էր: Պատմվածքը ես վերցրի, մի քիչ էլ զրուցեցինք դեսից-դենից: