Քսանական թվականներուն էր, դեռ մանչ էի։ Ազգական մը ունեինք՝ Կարապետ Սարոյան։ Ունևոր մարդ էր։ Օր մը Բարեգործականի մարդիկները անոր քով եկան, թե. «Կարապետ, դրամ տուր»։ «Որու՞ն համար է»,-հարցուց: «Որբերուն համար է»,- ըսին։ «Է, եթե որբերուն համար է, կուտամ»։ Մարդը տվավ։

Առանց դույզն ինչ վարանելու, մենք կարող ենք ասել, որ բոլոր ժամանակների մեծագույն դավաճանը հայ է, լեգալ անունը՝ Նիկոլ, ազգանունը՝ Փաշինյան։

Ես յոթ տարեկան էի, եղբայրս` երեք: Գաղթի ճանապարհին կորցրել էինք մեր մեծ ընտանիքը: Մեր հարազատներից շատերին դաժանորեն սպանել էին մեր իսկ աչքի առաջ: Դեր- Զորի կիզիչ արևների տակ թափառում էինք. անվերջանալի ու մղձավանջային «ճամփորդություն»… Շուտով փոքրիկ եղբորս ուժերն ու համբերությունը սպառվեցին: Նա ի վիճակի չէր քայլ անգամ անելու, իսկ ես այլևս ուժ չունեի՝ նրան գրկած տանելու: Շատ խնդրեցի, որ մեզ հետ դեպի անէություն քայլող մարդիկ գրկեին եղբորս, սակայն նրանք բոլորովին անհաղորդ մնացին իմ աղերսներին... նրանք, ասես, այլևս կենդանի չէին: Նրանք այլևս դադարել էին երկինք նայել. վախենում էին, թե այն փուլ կգա իրենց գլխին:

Կարծես արդեն ակնհայտ են դառնում Արցախի հանձնման, ադրբեջանանպաստ լուծման այն ճանապարհային քարտեզի իրողությունները, որոնք քննարկվել են Պրահայում Փաշինյան-Ալիև-Միշել-Մակրոն հանդիպման ընթացքում՝ Մակրոնի քավորությամբ, Շարլ Միշելի օրհնությամբ:

Ո՞րն է գերտերություն լինելու գլխավոր չափորոշիչը: Պատերազմ սկսելու կամ հրահրելու և այդ պատերազմը դադարեցնելու ունակությունը: Տնտեսական զարգացածությունը դեր չի խաղում:

27 տարի շարունակ Հայաստանը միջազգային փոխհարաբերություններում իր կայուն վարկն ու կշիռն ունեցող սուբյեկտ էր, որի հետ հաշվի էին նստում բոլորը, ընհուպ, այդ հարաբերությունների օրակարգ թելադրող մի քանի գերտերություններ... և այդ ամենը, բացառապես, ազատագրված Արցախ ունենալու շնորհիվ:

Մի օր մի մարդ, որը սեր ուներ հինաոճ իրերի նկատմամբ, հնավաճառի խանութում տեսավ թեյի գավաթ: Երբ հիացած ձեռքն առավ գավաթը, այն անսպասելիորեն սկսեց զրուցել իր հետ և պատմեց. « -Հիմա դու հիանում ես ինձանով, բայց միշտ չէ, որ ես այսքան գեղեցիկ եմ եղել: Մի ժամանակ ես կավի մի կտոր էի: Հազարավոր տարիներ անիմաստ ընկած էի գետնին: Աչքիս առաջ անցան դարեր, ծնվեցին ու կործանվեցին քաղաքակրթություններ, իսկ ես դեռ սպասում էի՝ ինքս էլ չիմանալով, թե ինչի:

Արմենը երեկ աշխատանքի էր, ու թեև օրը շաբաթ էր, բայց երկրորդ աշխատանքից էր վերադառնում` երկրորդ չգրանցված. դե, տուն է պահում, այլ ելք չկա, ցածր աշխատավարձերով ու բարձր տոկոսադրույքներով բանկեր ունեցող երկրի քաղաքացի է:

Իմ մոլորակը մեռած մոլորակ է: Այստեղ միշտ մութ է: Իմ մոլորակի օդում կախված է արյան հոտը: Իմ մոլորակի գետերը ցամաքել են, չնայած որ ամեն օր անձրև է գալիս:

Մե՛ր բանակը, մե՛ր Արցախը, մե՛ր Հայրենիքը պահելուն հասանելիք գումարներով ճո՛խ վարձատրվող, ստվարակազմ անձնական անվտանգության համակարգ է պահում, մեզ պատժելու-ճզմելու կազմ ու պատրաստ, գերմոդեռնիզացված «պարեկա-ոստիկանական» ճո՛խ վարձատրվող ստվարակազմ համակարգ է պահում, իր «փրկչական» անհեթեթ ու անբարո ծրագրերը կյանքի կոչելու անվերապահորեն պատրաստ, ճո՛խ վարձատրվող ստվարակազմ «պետական կառավարման համակարգ» է պահում, մի «թուլաբաժին» էլ հատկացնում ու մեզ համար,ո՜վ հրաշք՝ասֆալտ է անում...և մուննաթ է գալիս մեզ վրա, որ ԼԱՎ Է ԱՆՈւՄ: Եթե որևէ մեկի դուրն էլ չի գալիս նման գնով փռված ԱՍՖԱԼՏԸ, ապա թող պատրաստվի նրա վրա փռվելուն ու պատերին ծեփվելուն: Ի՞նչ բանակ, ի՞նչ Արցախ, ի՞նչ Հայրենիք՝ կարևորը ԱՍՖԱԼՏՆ է և «հեղափոխական իշխանության» բարեկեցիկ ապրելակերպը :