Ներքին տեսողութիւնը նոյնքան կարեւոր է, որքան արտաքինը, քանզի անիկա է, որ անմիջապէս կը տեսնէ կեղծն ու անկեղծը, սխալն ու ճիշդը, տգեղն ու գեղեցիկը, կը զգայ վտանգը, չարն ու բարին եւ այսպէս շարունակ:

Հայի մի տեսակ կա, որոնց ճանաչելով կամ նրանց արարքները, վարքագիծը տեսնելով` հիասթափվում ես և ցավում, որ նմանները ևս հայ են:

Գիտելիքի օրվա առթիվ հանկարծ (կամ էլ ոչ այնքան հանկարծ ) միտս եկավ մի քանի տասնամյակ դեմքի լուրջ արտահայտությամբ կրկնվող-քարոզվող-պարտադրվող մի միտք. «Քանի դեռ ժողովուրդն անգրագետ է, բոլոր արվեստներից կարևորը մեզ համար մնում են կինոն և կրկեսը» (Լենին):

Ձեռքս տանում եմ ստեղնաշարին: Ուզում եմ մի նոր գրություն գրել: Մի անբառ կարոտ, մի չպարպված սեր բռնում է ձեռքս: Չի թողնում: Հարցնում եմ՝ ինչի՞ չես թողնում, ուզում եմ մարդկանց մի բան ասել: Եվ կրծքիս տակ լսում եմ պատասխանը. «Դու ուզում ես գրել քո ՍԻՐՈ մասին: Բայց դու ինչպե՞ս կարող ես բառերով պատմել ապրածդ: Մի՜ գրիր»:

Տեղին-անտեղի քրիստոնեությամբ պարծեցող ու ոգեշնչվող, հստակ պարբերականությամբ եկեղեցիներ հաճախող զառամյալներս իսպառ մոռացել ենք կարծես, որ ՆԵՐՈՒՄՆ է քրիստոնեության իմաստը:

Մարդու կյանքում հատկապես կարևոր են այն գեղարվեստական տպավորությունները, որոնք նա ստանում է իր անձի ձևավորման տարիներին: Նկատի ունեմ այն հետաքրքիր սահմանագիծը, որն ընկած է ավարտվող պատանեկության և կամաց - կամաց սկիզբ առնող երիտասարդության միջև: Այս իմաստով մեր սերնդի բախտը բերեց: Մեր «անցումային տարիքը» զուգադիպեց նախորդ դարի ( ! ) վաթսունականների վերջերին, որոնք լուսավորված էին Սևակով, Մինասով և, իհարկե, Փարաջանովի միանգամայն անօրինակ հայտնությամբ:

Առօրյա հոգսերով տարված՝ բավական ժամանակ չէի զբոսնել Երևանում և երեկ աշխատանքից հետո որոշեցի իջնել քաղաքի կենտրոն ու վաղեմի ընկերոջս հետ, Երևանի երեկոյան ամառային զով քամիների հոսքին համահունչ, մի քիչ թափառել քաղաքում: Օպերա, Սարյանի արձան, Կոնսերվատորյայի խաչմերուկ, այսինքն, Ֆրանսիայի հրապարակ, քաղաքի ամենամարդաշատ վայրերից է օրվա բոլոր ժամերին:

Շատերը կողմ են սահմանամերձ գյուղերի բնակիչներին զինելու խնդրին: Սակայն դա անթույլատրելի է ու հղի վտանգներով, և մենք ակամա կստեղծենք 90-ականների ամենաթողության իրավիճակը, երբ ով որտեղ ուզում կրակում էր:

Հիմա գիրք բավական շատ է հրատարակվում: Թափելիքը չհաշված՝ երևույթն ինքին լավ է, շատ-շատ լավ է, որովհետև խոտան-աղբը թափելուց հետո տակը հաստատ կարգին գրքեր մնում են: Իսկ որ այդ խոտան-աղբը մեխանիկորեն դուրս է մղվելու, կասկած չունեմ:

Պարզվում է` ՀՀ առաջին նախագահին առավելապես մտահոգում են ԲՀԿ-ի վրա ենթադրյալ ճնշումները (որ նույնիսկ ԲՀԿ-ն է հրաժարվում հաստատել ու մեկնաբանել, ինչը մեկ այլ կարգի զավեշտ է), քան թե Ղարաբաղյան խնդրի զարգացումները կամ հայ-ադրբեջանական սահմանի լարվածությունը: Գնահատականների կտրուկ տարբերությունը երկու թեմաներով ճչում է: