Վահագն Դավթյան-100

Վերջերս արևմուտքում և, ինչու չէ, երբեմն նաև մեզանում, պոեզիայի նորաթուխ տեսաբանները զարգացնում են մի տեսություն, թե իբր հայրենասիրությունը հնացած զգացմունք է և վնասում է պոեզիայի համամարդկային հնչողությանը։

Բայց՝ նայած հայրենասիրություն։ Նեղ, տիրացուական, սնապարծ հայրենասիրությունը ոչ միայն պոեզիային է վնասում, այլ հենց իրեն՝ հայրենիքին, նրան պարփակելով անձուկ կեղևի մեջ՝ փակելով նրա հորիզոնը։ Քաղքենիության տարատեսակներից մեկն է դա, որ անխուսափելիորեն ճահիճ է տանում։ Բայց կա այլ կարգի հայրենասիրություն, ժողովրդի պատմական ճակատագիրն ու հիշողությունը, նրա հոգեկան կերտվածքը, նրա մշակույթի ոգին քննող ու իմաստավորող, այդ իմաստավորման լույսը ներկային գումարող , այդ լույսով գալիքի ճանապարհները տեսնող հայրենասիրություն, որ արարող է ու կենարար։ Նման հայրենասիրությամբ ներթափանցված պոեզիան չի կարող համամարդկային հնչողություն չունենալ, քանի որ չի կարող չհամընկնել տարբեր ժողովուրդների կենսափորձին, որքան էլ այլազան եղած լինեն նրանց պատմական ճակատագրերը։

ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ

Մեկնաբանություններ