Ապոկալիպսիս

24.03.2020 | 00:11

Երբեմն թվում է` դառը երազ է, կարթնանանք, ու ամեն բան այլ կլինի: Բայց` չէ՛, դաժան իրականություն է, որ հանկարծակի թակեց մարդկության դուռը, ինչպես և արձանագրված է` կլինի միանգամից, ոչ ոք չի իմանա, ով կտուրին է, թող չիջնի… ով տանն է, դուրս չգա: Մոտավորապես:

Ապոկալիպսի՞ս: Այո: Սակայն իրականում մարդու հանդիպումը ինքն իր, իսկ թե ավելի ստույգ` իր Աստծո հետ, դեմ առ դեմ, արժեքները դասդասելու, վերարժևորելու համար:

Իսկ ու՞ր մնաց վիրուսի արհեստական տարածման թեորիան։ Այստեղ` մեր կողքին, սակայն «զրո» նշանակությամբ, որովհետև, որքան էլ կենսաբանական լաբորատորիաները, համաշխարհային էլիտայի նախագծումները նպատակային, հետևողական են, այնուհադերձ, սա Աստծո ծրագիրն է նախ և առաջ, և մենք դա պետք է հասկանանք։ Մարդը չէր եկել աշխարհ, որ կառուցեր Բաբելոնյան աշտարակներ ու տաճարներ, որ անգամ հոգևոր տաճարների հիմքում դներ «չեռնակնիշկան», որ Միքելանջելոն ստեղծեր մարդկային միտք ու տաղանդից բարձր Սիքստինյան կապելլա, որի առաջ համրանում է նույն մարդը, սակայն ինչ-որ մի պահի պարզվեր, որ նա միասեռականության հակումներ է ունեցել, որ իր տաղանդը նա ձեռք է բերել մեռած մարդկանց մարմիններն ուսումնասիրելիս, «անատոմիկումում»… ուր աստրալ նույնքան ահարկու է, որքան իր՝ Սիքստինյան կապելլան, որ Իտալիայում շատ ավելի վատ է, որովհետև այն աշխարհի կուլտ-կենտրոնն է, արվեստի բարձրակետ, որը սակայն շատ քիչ է օգնելու, երբ մարդը հիվանդ է ու գնում է դեպ Աստված. որովհետև մեծ արվեստի մեջ մեծ հպարտություն կա, Իտալիան կաթոլիկների ու հոգևորների կենտրոնն է, բայց Պապը վերջերս գրեթե ողջունում էր նույն միասեռականների միությունը, իսկ կաթոլիկ եկեղեցու բարքերը վեր են մեր քննարկման թեմաներից:

Պետք է մի պահ ժամանակ գտնել, ինքնամեկուսանալ, նայել այդ ամենին անցքից, տեսնել մարդկության այսօրվա վիճակը, տեսնել աշխարհի ամայի քաղաքները, հաճույքի ու ժամանցի վայրերը ու հարցնել` որ ի՞նչ:

-Որ... ունայնություն ունայնությանց:

Կհաղթահարի՞ մարդկությունը այս գերագույն ճգնաժամը: Դժվար է ասել, որովհետև թե կենսաբանական խաղն ու վիրուսի տարածումն է անչափ գրագետ կազմակերպված, թե Աստված է սպասում դրա «արդյունքներին» այն հանգույն, թե կգտնվի աշխարհի վրա հավատք, ինչը համատարած չգտնվեց Ջրհեղեղի, Սոդոմ-Գոմորի ժամանակ, բացառյալ Նոյի ու Ղովտի: Որոնց բջջի վրա էլ կառուցվեց աշխարհի հաջորդ էտապը, բայց, ինչպես տեսնում ենք, մարդը չսովորեց իրեն տրված դառը դասը:

Կենսաբանական այս մեծ խաղը սկսած էլիտան մտածում է` ինչ կա որ, եղել է առաջին համաշխարհային, որքան երկիր, որքան զինվոր «վերջացան», էական չէ, աշխարհը վերաբաշխվեց: Նույնը` ֆաշիզմը, մարդկային դարչնագույն ժանտախտի, ոչ վիրուսի տեսքով տարածվեց այն ¥հիմա չգիտես` դա՞ էր ավելի դաժան, թե՞ այս կորոնավիրուսը¤, ցնցեց, բաժանեց աշխարհը նորովի… որքա՞ն մարդ մահացավ. ինչ էական է` այդ հաշվարկը չէր արված մարդկային կյանքերի վրա, արված էր ռեսուրսների ու ազդեցության գոտիների վրա:

Հասկանալի է` այսօր վիրուսը տարածողները վակցինան էլ ունեն, կարող են անվերջ պաշտպանվել: Բայց կա մեկ «նո». Գիրքն ասում է` վերջին օրերին լինելու են կատակլիզմներ, երկրաշարժեր, տեղ-տեղ ջրհեղեղներ, ասել է` խաղի Տերը մեկ ու միակն Աստված է:

«Պայմանավորվե՞լ» են վիրուսամանները Աստծո հետ: Իհարկե` ոչ: Եթե ոչ հակառակը. Աստված առաջինն անցնելու է նրանց դռներով…. հավատք որոնելիս:

Իսկ վիճակը, իրականում, այնքան էլ կատաստորֆիկ չէ այն առումով, որ «հավատք» գտնվելու դեպքում, ելքը չի լինելու այնպիսին, ինչպիսին «գծել» է համաշխարհային էլիտան, լինելու է` ԱՅԼ:

Քննենք մեզ գոնե այս օրերին` որոնու՞մ ենք մենք Աստծուն. նրա տաճարում ենք, թե՞ սպասում ենք օգնություն դրսից, մարդուց, այլ երկրից, քաղաքական իշխանությունից։

Որն էլ մեր դեպքում, Աստված տվել, չի խնայել, ոչ միայն ահավոր անհավատ ու հեթանոս, անգամ շատ դեպքերում` սրբապիղծ է:

Գլուխը քարը, մեր տաճարը մեր ներսում է, այնտեղ պետք է վառենք հավատքի մեր մոմերը:

Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 6716