Հովիկ Աբրահամյանը կրկին «սալին ու մուրճին» արանքում

Ընտրակեղծիքներից, ընտրամասնակիցներից, հետընտրական զարգացումներից հետո քննարկվող հաջորդ «թոփը» Հովիկ Աբրահամյանի «ուր» գնալու հարցն է:

Հասկանալի էր` ՀՀԿ համամասնականում նրա երկրորդ «մայկան», շտաբի պետ լինելու հանգամանքը, ՀՀԿ գործադիր մարմինը, համամասնական ցուցակը հնարավորինս ի պատկեր յուրում կերտելու ազդակները նախանշում էին, որ ֆորտունան ոնց որ ուզում է ժպտալ Հովհաննես Արգամիչին: Էլի:

Այնուհանդերձ, անհամբերությունը, առաջ ընկնելու փիս խասիաթը, հաշվել չկարողանալու (Արգամիչ, Ձեր մասին, մեզնից բացի, ուրիշ ոչ մեկը չի մտածում. ազնվորեն. մենակ մենք ենք Ձեզ նորմալ խորհուրդներ տալիս) անհարմարությունը, միասնական շտաբը, ԲՀԿ-ն ամբողջովին «կոնտրոլիզացիայի» չենթարկելու «մոմենտն» իրենց հետ ևս երկու-երեք կիքս բերեցին. Արգամիչն ընտրություններից օրեր առաջ վերցրեց ու ասաց, որ ինքը պարտավորվում է ՀՀԿ-ի համար ապահովել 35 տոկոս ձայն (իսկ ինչքա՞ն տոկոս ապահովեց Սերժ Սարգսյանը յուր կուսակցության համար` տե՛ս ԿԸՀ վերջին տվյալները), ինչն ամենևին ձեռնտու չէր կարող լինել ՀՀԿ պայքարի մոդուլյացիային: Այդ դեպքում, պարզապես, ԲՀԿ-ն բավականին լուրջ ներկայություն էր ունենում պառլամենտում, ու Օսկանյանի փոխարեն վարչապետ էր առաջարկում… ո՞ւմ:

Ճի՛շտ եք, Հովհաննես Արգամիչին:

Հաջորդիվ արդեն Արգամիչն ընտրություններից «ոպջ տÿՑՌ ՎՌվցՑ» հարցազրույց է տալիս թերթերից մեկին ու այդ «պլաստիկ» հարցազրույցում ոչ այնքան խոսում է նախընտրական-ՀՀԿ առաջնահերթություններից, որքան իր ապագայից, արձանագրելով, որ չի բացառվում իր ԱԺ նախագահ դառնալը, և որ ՀՀԿ կարգախոսով մենք չէինք հավատում, որ ինքը երկրորդ համար «մայկա» ունի, հետն էլ` շտաբի պետ է, ուստի, պետք է հավատալ, որ փոխվենք:

Ինչևէ, ըստ լավատեղյակների` Արգամիչն արդեն ԱԺ նախագահ էլ «չի ուզում» (ո՜վ չի ուզում, կորցրել է): Սիրտը նրա ուզում է Ազգային անվտանգության խորհուրդը: Հետևյալ բարտերով` Արթուր Բաղդասարյանը դառնում է գլխավոր դատախազ (արդեն հասկացա՞ք, թե ինչ ճակատամարտ էր ընթանում Աջափնյակում դատախազի եղբոր, ԲՀԿ թեկնածուի և «այլոց» միջև. ու այդպե՜ս շարունակ` մինչև 12 և 4 ընտրատարածքներ):

Արթուր Բաղդասարյանը լսելով լսել չի ցանկանում դատախազ դառնալու մասին: Էլ չենք ասում, թե ինչպես «գոսպոդին» Չայկան եկավ Հայաստան, տեսավ Գառնիկիչին, պարգևատրեց ու գնաց:

Փաստորեն, Արգամիչի հարցն այս պահին բաց է մնում:

Բոլոր դեպքերում, գոնե մեր ցանկությունն է, որ նա մեր «աչքի առջև լինի»:

Առանց նրա այնքա՜ն անհետաքրքիր է:

Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Մեկնաբանություններ