Վերջին օրերի թե՛ պաշտոնական, թե՛ ոչ պաշտոնական տեղեկատվություններից ակնհայտ է, որ ՀՀ իշխանությունները վերջնականապես ակցանի մեջ են առնված իրենց անվտանգային և դիվանագիտական սին քաղաքականության արդյունքում: Հատկապես Վաշինգտոնյան պլատֆորմում Բլինքենի կողմից հայտարարված մեկշաբաթյա բանակցային մարաթոնից պարզ է դառնում, որ ի սկզբանե համաձայնեցված դիրքային և սկզբունքային զիջումները, որոնք պաշտոնական Երևանը արդեն կատարել էր մինչ բանակցության մեկնելը, ադրբեջանա-թուրքական ալյանսին չեն բավարարում:

Երեկ ԱԺ հարցուպատասխանի բովանդակությունից հետո ձևավորված ծանր տպավորությունը լավագույնս նկարագրում է ռուս արձակագիր Ռոման Սենչինը. «Трудно быть человеком - люди мешают»: Իսկապես, շատ դժվար է մարդ մնալ, շարունակել մարդու նման ապրել, երբ իշխանությունն ու ընդդիմությունը երրորդ դեմքով քննարկում են՝ պետությունը կմնա՞, թե՞ ոչ։

Նիկոլ Փաշինյանի՝ «Ադրբեջանը մի քիչ ագրեսիվ է, բայց որ Ղարաբաղը զիջենք միգուցե հանգստանա, համ էլ՝ Թուրքիան լավն է» քարոզչափուչիկը Թուրքիան այսօր պայթեցրեց։ Այսօր երեք զուգահեռ գործընթաց է տեղի ունենում։

Ինչ պետք է արվեր ինստիտուցիոնալ մակարդակով և չարվեց:

Ի՞նչ վիճակ է հիմա Արցախում, ու ինչպիսի՞ն է արցախցիների դիմակայունությունը' իմունիտետը, թշնամու սադրանքների նկատմամբ։

Շուրջ երկու ամիս առաջ անդրադարձել էի արցախցիներ ՄԱՐԱՏ ՄԱՆԱՍՅԱՆԻ և ԼՈՒՍԻՆԵ ՄԻՐԶՈՅԱՆԻ բազմազավակ ընտանիքի խնդրին։ Շրջափակված Արցախում ապրում են մեր 120 000 հայրենակիցները, որոնցից յուրաքանչյուրի խնդիրը ամենքիս անձնական խնդիրը պիտի դիտարկվի։ Իսկ Արցախը արդեն 142 օր կանգնած է հումանիտար աղետի շեմին։ Իմ հոդվածի հերոսը` Մարատ Մանասյանը, Արցախյան երեք պատերազմների մասնակից է, ով անգամ առողջական խնդիրներ ունենալով ` շարունակում է կատարել կոչումով զինվորականի իր պարտքը ու ոչ մի օր չլքել սահմանը, որովհետև չի կարող դավաճանել իր մարտական ընկերների և մեր հազարավոր եղբայրների արյամբ սրբացած Հողը։ Նրա ընտանիքին թեկուզ մասնակի օգնություն ցուցաբերելը շատ կարևոր է, որպեսզի կարողանանք որդեգրել Արցախն ապրեցնելու ծրագիր, միավորել Արցախն ապրեցնելու համար պայքարող նվիրյալների խմբերին։ Արցախը համայն հայության կյանքի ճանապարհն է։ Մեկ անգամ ևս ընթերցողի ուշադրությանն եմ ներկայացնում նույն հրապարակումը, որտեղ մանրամասն ներկայացված է արցախցի հիշյալ ընտանիքի պատմությունը և այն սոցիալական խնդիրները, որին բախվել են բազմազավակ ծնողները։

Արցախում չսիրած տեղ չունեմ, բայց կար մի կետ, որը աշխարհի ամենաչքնաղ ռեզորթի, ամենահմայիչ տեսարանի կամ որևէ հրաշքի հետ չեմ փոխի: Իհարկե Արի ռեզորթը շատ գեղեցիկ հաճելի վայր էր, անկրկնելի Շուշին իր Հունոտի կիրճով և այլն, բայց այ էս նկարում, որ տղերքից մեկն է պատահաբար նկարել, հենց այն կետն է, որի մասին խոսում եմ: Դադիվանքում, իմ տան մուտքի առաջ դրված էս աթոռին ամեն երեկո նստում ու նայում էի դիմացի դրախտագեղ լեռներին ու մտածում թե ո՞նց է Հայն ապրել առանց նրանց, ո՞նց է Հայը թույլ տվել որ թուրքը իր ներկայությամբ պղծի այդ սրբավայրը: Հիմա հասկանում եմ, հիմա իմ «ապրելով» եմ հասկանում, թե ոնց` քանզի իմ ապրելը չապրելու հավասար է, դեռ մի բան էլ ավելի վատ, քանի որ ամեն գիշեր աչք փակելուց գնում եմ հենց էս աթոռին նստում, բայց լեռները չկան...Նրանց տեղում սև, մութ անվերջություն է, չէ՛, ավելի ճիշտ անգույն ունայնություն...

Լաչինում ադրբեջանական անցակետի բեմադրությունն անխոս ստացվեց: Բռավո՛, կազմակերպիչներին: Սցենարը լավն էր, մտահաղացումը՝ հաջող, շոուն՝ դիտարժան:

Նիկոլ Փաշինյանի վարած քաղաքականությունը Հայաստանի ու Արցախի անվտանգության հարցերով լեգիտիմ չէ։ Այսինքն, լեգիտիմ չէ Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունը։

Իշխանությունները գնում են Հայաստանի Երրորդ Հանրապետության վերջին էջը փակելու ճանապարհով: Գլխավոր հանձնիչի վերջին շաբաթվա մարզային, գյուղական այցերի համարյա ամենօրյա ռեժիմը ցույց է տալիս, որ լեգիտիմության խորը ճգնաժամի մեջ գտնվող իշխանությունը փորձ է անում ռեաբիլիտացնել թե՛ իր վարկանիշը, թե՛ մոնիտորինգ անել տրամադրությունները՝ հանձնման վերջին ակտից առաջ: